دختر ِ حافظ! کجایی؟ آفتاب آورده ام
زیر ِ باران، کوزه بر دوشم شراب آورده ام

خانه های ِ خشتی و پرچین ِ دورش سرو ِ ناز
شهر ِ شیراز است یا من رو به خواب آورده ام؟

بس که ماندم پشت ِ در، کوبه صدایش شد بلند
باز کن در را که شوق ِ بی حساب آورده ام

رفته بابا قصر ِ بو اسحاق یا شاه ِ شجاع؟
من هرآنچه گفته را در یک کتاب آورده ام

مادرت شاخه نبات، آن ترک ِ شیرازی کجاست؟
نقره نقره تا شبستانش شهاب آورده ام

این دل است از آب ِ رکن آباد تا گلگشت ِ تو
سیب ِ سرخی را که غرق ِ پیچ و تاب آورده ام

لول ِ لولم شوخ ِ شیرین کار ِ شهرآشوب ِ من!*
اینهمه شور و شر از شهر ِ شراب آورده ام

کج کلاه ِ ترمه پوش ِ اشرفی خلخال ِ مست!
رو به قد و قامتت خرد و خراب آورده ام

باز کن گیسوی ِ خود در آینه فالی بگیر
شاهد ِ رقص ِ تو را چنگ و رباب آورده ام

تا رز ِ قرمز بکاری روی ِ برف ِ مخملت
بوسه بوسه سهم ِ دستانت خضاب آورده ام

منقل ِ آغوش روشن کن دو کبکت را بده
میهمانت هستم و میل ِ کباب آورده ام

هرچه میخواهد بگوید واعظ ِ منبر نشین
من گناه ِ عشق را جای ِ ثواب آورده ام

هفتصد سال ِ نبودن های ِ تو دیگر بس است
دوری ات را کم مگر با گریه تاب آورده ام؟

گر چه دستم خالی اما واژه هایم مال ِ تو
جای ِ مهریه برایت شعر ِ ناب آورده ام

من اگر جای ِ تو بودم عاشق ِ "من" میشدم

 دلبر ِ ابرو طلای ِ چشم روشن میشدم

قصرها میساختم از خشت خشت ِ آینه

 قد بلند و خوشتراش و مرمری تن میشدم

 تا تو رام ِ من شوی مثل ِ پلنگ ِ زاگرس

 حضرت ِ آهوی ِ ناز ِ دشت ِ ارژن میشدم 

طبق ِ آیین ِ نیاکان دل میاوردم به دست

 بیخیال ِ راه و رسم ِ دل شکستن میشدم

با خط ِ میخی ِ مژگان می نوشتم عشق را

 مثل ِ قانون ِ "حمورابی" مدوّن میشدم

هفت خوان را می گشودم با فقط یک خنده ام

 تا ابد "تهمینه" بانوی ِ "تهمتن" میشدم

لب سمرقند و بخارا چشم ِ دوران ِ قدیم

"بوی ِ جوی ِ مولیان" در قرن ِ آهن میشدم

دف به دف بر روی ِ پنجه می خرامیدم به ناز

 از تو دل می بردم و رقص ِ مطنطن میشدم

خانه را از عطر ِ یاس و پونه می آراستم

 پله پله مقدمت گلدان ِ سوسن میشدم

با نوازش های ِ داغ و لهجه ی ِ غرق ِ عسل

 بوسه شیرین، لب کلوچه ، اهل ِ "فومن" میشدم

یک خدای ِ شادتر برمی گزیدم بعد از این

 خالی از هر گریه و اندوه و شیون میشدم

حیف! من زن نیستم تا اینچنین غوغا کنم

 آه.. فکرش را بکن روزی اگر زن میشدم

هی چپ و راست نیا توی ِ خیالم ، گم شو 

هی نشو اینهمه دلواپس ِ حالم ، گم شو

"من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش"

بشنو از حافظ و ، از برگه ی ِ فالم ، گم شو

چالش ِ آب ِ یخـــــت هم بخورد توی ِ سرت 

کور هستی که شکسته ست سفالم؟ گم شو

به هوایی شدنت معنـــــــــی ِ پرواز نده

به تو چه بسته به حسرت پر و بالم ،گم شو

مهربان دختر ِ گلپوش ِ عسل نوش ِ بهار !

بختیاری پری ِ "چار" محالم گم شو

نوبری؟ باش، به من چه که تمشکی یا سیب

دلخوش ِ طعم ِ گس ِ میوه ی ِ کالم ،گم شو

بی شرف! رژ به لبت، سرمه به چشمت کافی ست 

دلبر ِ بی پدر ِ خوش خط و خالـــــم ، گم شو

هی نلرزان دل ِ این ارگ ِ پدر سوختــــه را 

به درک خورده ترک رو به زوالم ،گم شو

هیچ کس جز تو ندارم که ندارم ، به تو چه ؟

به جهنم که دلت سوخت به حالم ،گم شو

سر به دیوار نهادم؟! به خودم مربوط است 

عشق ِ من میکشد این گونه بنالم ، گم شو

آمدی شعر ِ مرا لایک کنی؟ لازم نیست 

سر نزن روز و شب این قدر به والم گم شو

بعد از این خاطره ات همدم و همراه من است

نیست یک لحظه برای ِ تو مجالم ، گم شو

پیرهن نازک ِ نارنج به بار آورده!

باغ ِ مینیاتوری از نقش و نگار آورده!

خوشگوارا ! خنکا ! چشمه ی ِ یاقوت ِ بهشت!

لب ِ سرخت چقدر شهد ِ انار آورده

نه به مویت که شرابی شده و مست و خراب

نه به رویت که چنین چشم ِ خمار آورده

روسری ِ تو غزلبافته ی ِ شیراز است

عطر ِ بازار ِ وکیلی که بهار آورده

دور ِ منظومه ی ِ شمسی ِ سرت میگردد

هرچه سیاره اگر رو به مدار آورده

باد دلخوش که مگر باز به رقص آوری اش

دامنی اطلسی از گوشه کنار آورده

تاج قرقاول ِ کبکینه خرام ِ پر ِ قو !

هرکسی دیده تو را میل ِ شکار آورده

قاب ِ زرکوب ِ تو را آنکه چنین ناز کشید

از طلای ِ تو به آیینه عیار آورده

غیر از اینی که در آغوش ِ تو پروانه شوم

تن ِ ابریشمی ات را به چه کار آورده؟

تا بگیرد مگر اقرار ِ محبت از تو

بوسه یعنی به لبت عشق، فشار آورده

بس که دلباخته ام هیچ ندارم جز شعر

شاعری دفتر ِ خود را به قمار آورده

شبی آغوش روی ِ سایه ات وا کرده ای هرگز؟

خودت را اینهمه دلتنـــگ معنا کرده ای هرگز؟

دلت کرده هوای ِ سالهای ِ دور ِ خوشبختی؟

دوباره کفشهای ِ کودکی پا کرده ای هرگز؟

پس از عمری سراغ از خود گرفتن ها از این و آن

 خودت را از سفر برگشته پیدا کرده ای هرگز؟

 شبیه ِ خود کسی را دیده ای در چارچوب ِ در؟

خودت را تنگ در آغوش ِ خود جا کرده ای هرگز؟

خوشآمد گفته ای با ذوق و لرزیده دلت از شوق؟

بفرمـــا تو و هی این پا و آن پا کرده ای هرگز؟

اتاقی دنج ِ تنهایی، چه خوشحالم که اینجایی

میان ِ گریه هایت جشن برپا کرده ای هرگز؟

تو هم مثل ِ منی انگار، تنها همدمت دیوار

گله از بی وفایی های ِ دنیا کرده ای هرگز؟

شماره داده ای وقت ِ خداحافظ ؟ به زیر لب :

"بیا از این طرفها باز" نجوا کرده ای هرگز؟

به رسم ِ یادگاری، عاشقانه زیر ِ شعرت را

تو هم مانند ِ من با بغض امضا کرده ای هرگز؟

کنـــــار ِ صندلی ِ خالی و یک زیر سیگاری

دو فنجان چای ِ یخ کرده تماشا کرده ای هرگز؟

شب است و باز باران پشت ِ شیشه ساز رفتن زد

خودت را بدرقه تا صبح ِ فردا کرده ای هرگز؟

چه خوشبختم از اینکه با خیالت زندگی کردم 

کنار ِ آرزوهـــــــــــــای ِ محالت زندگی کردم

هوای ِ شعرهایم نم نم ِ بی وقفه ی ِ باران 

جنوبی بودم اما با شمالت زندگی کردم

به دور ِ جنگل ِ لیمویی ِ موهای ِ انبوهت 

کنار ِ عطر ِ شالیزار ِ شالت زندگی کردم

ملالی نیست جز آهی که میگیرد سراغت را 

خدا را شکر، عمری با ملالت زندگی کردم

پر از تاریک روشن های ِ تو هر قرص ماهی را 

به خود کردم حرام و با هلالت زندگی کردم

لسان الغیب با شاخه نباتش خوب می فهمد 

چه عاشق پیشه با هر بیت ِ فالت زندگی کردم

برایم هر دقیقه بی تو بودن مثل ِ سالی بود 

شبی صد سال با تحویل ِ سالت زندگی کردم

دو چشمم خیره بر در بود شاید باز برگردی 

چه درصدها که من با احتمالت زندگی کردم

چه شبها جای ِ خالی ِ تو در آغوش، خوابم برد 

میان ِ خوابها با شور و حالت زندگی کردم

پس از این مرگ اگر آمد، خوش آمد هیچ حرفی نیست 

که من خوشبخت، عمری با خیالت زندگی کردم

فکر کن باران شبی نم نم بیاید، وای نه

یار ِ مو خرمایی ات از بم بیاید، وای نه

بعد ِ عمری دست دور ِ گردنت جای ِ سلام

بوسه با هر "دوستت دارم" بیاید، وای نه

تو بپرسی: عاشقم هستی چه اندازه؟ و من

هرچه بشمارم ستاره کم بیاید، وای نه

از قلم موی ِ اجاق و مینیاتورهای ِ دود

چایی ِ قوری ِ چینی دم بیاید، وای نه

عطر ِ قلیان ِ دو سیبت رشک ِ حوای ِ بهشت

من کنارت، غبطه بر آدم بیاید، وای نه

در دهانش بسته باشد، پرده ها پوشیده چشم

پلکهای ِ پنجره برهم بیاید، وای نه

چشم در چشمم بریزی تا شوم مست از شراب

درصد ِ گیرایی ات کم کم بیاید، وای نه

من همان پروانه ی ِ بدپیله ی ِ آغوش ِ تو

نوبت ِ زندان ِ ابریشم بیاید، وای نه

کاشکی از خواب ِ شعرم برنخیزم تا ابد

طعم ِ لبهایت مگر دستم بیاید، وای نه

زیر ِ باران، هر نخ ِ سیگار می چسبد عجیب 

دست توی ِ دست های ِ یار می چسبد عجیب

معنی ِ بی تاب بودن هایمان جز "عشق" چیست؟ 

شور و شوق ِ لحظه ی ِ دیدار می چسبد عجیب

کوچه باغ ِ خاطرات و خش خش ِ برگ ِ درخت 

پرسه های ِ خیس در رگبار می چسبد عجیب

آسمان سقفی قدیمی، پُر تَرَک از آذرخش 

قطره قطره بر سرت آوار می چسبد عجیب

از دهان ِ تو شنیدن آخر ِ خوشبختی است

"دوستت می دارم" ِ هر بار می چسبد عجیب

من بگویم میروم تا سد ِ راه ِ من شوی 

از من انکار، از تو هی اصرار می چسبد عجیب

کافی است عاشق تر از هر بار آرامم کنی

"سر بروی ِ شانه ام بگذار" می چسبد عجیب

گوش دادن به "یکی هست"ی که خیلی وقت نیست 

مرتضی پاشایی و گیتار می چسبد عجیب

لب به لب، حال ِ خراب و هی شراب و شعر ِ ناب 

هر دو مست و تا سحر بیدار می چسبد عجیب

در خیالم باز هم گفتم برایت یک غزل

قاب ِ عکست تکیه بر دیوار می چسبد عجیب

نمیدانم چرا پیش ِ منی و باز دلتنــــگم 

چنان پیغمبری تنها و بی اعجاز دلتنگم

به روی ِ تو که پشت ِ پنجره هاشور ِ بارانی 

اگرچه میکنم آغوش ِ خود را باز، دلتنـگم

نخی از دود ِ سیگارم به سویت چشم میدوزد 

چه می آید به قدت اینهــــمه ابراز: دلتنــگم

به چشمان ِ تو این جعبه سیاهت خیره می مانم 

کنار ِ صنــــــــدلی ِ خالـــــــــــی ِ پرواز دلتنگم

جهان ِ بی تو هر لحظه اضافه خدمتی تلخ است 

به خط نامه هــــــــای ِ آخر ِ سرباز، دلتنگم

نتی در کاســـه ی ِ گردویی ام آتـــش نمی ریزد 

زمستان است و بی سر پنجه ات چون ساز دلتنگم

تنیده تارهـــــــای ِ صوتی ام را عنکبـــوت ِ بغض 

پر از ته مایه ی ِ دشـــتی، هزار آواز دلتنــــگم

برای "یاد ِ ایامی که در گلشـــن فغانی بود" 

شبیه تار ِ تنها مانده ی ِ شهنـــــاز، دلتنگم

"به درمانم نمی کوشی نمیدانی مگر دردم" 

لسان الغیبم و اندازه ی ِ شیـــــــراز دلتنگم

نه اکنون که رسیده برگهـــــای ِ آخر ِ تقویم 

من از سین ِ نخستین سیب، از آن آغاز دلتنگم

شبی "صادق" تر از هر صبح، بغضم را "هدایت" کن 

برای یک اتاق ِ دنــــــج و شیر ِ گــــــــاز دلتنگم

ساک ِ من ! بستــــه نشو باز مرا جا نگذار 

کفش را جفــــــت نکن، روی ِ دلم پا نگذار

در سرم سوت کشــان میرسد از راه قطار 

ایستگاه ِ دل ِ من را تک و تنهـــــــــا نگذار

یا بگو صندلی ات خالی از اینجـــــــــا برود 

یا ببر خاطـــــــــره را پشت ِ سرت جا نگذار

کوپه تابوت ِ سیاهی ست که از مرگ پر است 

داغ ِ خود را به دل ِ خستــــــه ی ِ دنیا نگذار

ریل ها خط ِ بریلنــــــــــــد که از حرف پرند 

کور خواندند محلی به الفبـــــــــــــــا نگذار

رفتنت تلخ ترین قسمت ِ این سریال است 

نقش ِ دلتنگی ِ من را تو به اجـــــــرا نگذار

من که می دانم این بغض فقط یک شوخی ست 

جان ِ خود اینهمه هی سر به سر ِ ما نگذار

بغلـــــــــــــم کن که به آغاز ِ جهان برگردم 

دستهایی که پرانتــــــــــز شده را وا نگذار

سفر ِ چلچله هایی که نرفتند بخیـــــــــــر ! 

آسمان را پس از این محو ِ تماشـــــــــا نگذار

خش خش ِ پاره ی ِ هر برگ ِ بلیتت خوش باد 

عشق، پاییــــــــز ِ قشنگی ست بر آن پا نگذار

ماه بانوی جزیره! دلبری را بیخیال

دامن گلدار رقص بندری را بیخیال

من حواسم هست که دیوانه ات باشم مدام

مو پریشان تر نکن، یادآوری را بیخیال

 میزنم پارو میان موج های نیلی ات

ناخدا ! آن بادبان روسری را بیخیال

 چشم الماس زمرد پیکر یاقوت لب!

نقشه ی گنجی خودت، نقش پری را بیخیال

 پیش باید رفت در دریای مواج تنت

نه! نیانداز آن پلاک لنگری را، بیخیال

 تفرقه ایجاد خواهد کرد آخر این شکاف

خط بین سینه های مرمری را بیخیال

دور انگشت تو می چرخم به هر سو خواستی

آن سکان حلقه ی انگشتری را بیخیال

دل ببر از من به هر اندازه میخواهی ولی

دزد دریایی من! غارتگری را بیخیال

با نگاهت تا ابد تنها مرا آتش بزن

آسمان خسته ی خاکستری را بیخیال

چون صدف وا مانده آغوشم به مروارید تو

مال من شو بعد از این و دیگری را بیخیال

خاتون ِ بهشت ِ ابری! دلتنگ ِ شمالت هستم

بی تاب ِ تو و دریا و باران ِ زلالت هستم

ای برگ ِ مژه رو کرده! چون جنگل ِ لیمو کرده

ببری به کمین خو کرده، با چشم ِ غزالت هستم

با ناز و ادا کبکینه، تا چشمه خرامان سینه

می آیی و من نوشینه، لبریز ِ سفالت هستم

پُر کرده قدح از باده، دل برده و خیلی ساده

می خندی و من افتاده، در گونه ی ِ چالت هستم

بادی که می آید سویت، تا برگ ِ گُل ِ شب بویت

مِه میشوم و بر مویت، چون شالی ِ شالت هستم

قالیچه ی ِ ایوان از تو، چای از تو و قلیان از تو

وا کردن ِ دیوان از تو، نجواگر ِ فالت هستم:

ای شیوه و نازت شیرین! ای چشم و دو ابرو مشکین!

ای قد ِ تو خوش، لب نوشین! محو ِ خط و خالت هستم*

به به! به مبارک بادم، غم آمده و من شادم

از هر دو جهان آزادم، در بند ِ ملالت هستم**

بیداری و خوابت دیدن، تا باغ ِ تو پا ورچیدن

دلخوش به همین دزدیدن، از بوسه ی ِ کالت هستم

مجنون به تو لیلا یا نه، آیا برسد آیا نه؟

من با تو شود "ما" یا نه؟ در جنگ و جدالت هستم

در میزنی انگاری تو، به به! "چه عجب" داری تو

خوشبختی ِ دیداری تو... رویای ِ محالت هستم

آرامم و پُرتشویشم، تنها به تو می اندیشم

وقتی که نباشی پیشم، راضی به خیالت هستم

شب است و باز هـــم آهـم بلند است

نفس بی جرعه ای در سینه بند است

صد و هجده؟ بفرما ، من خمـــــــــــــــــــارم

کد ِ انگــــور ِ نیشابــــور ،  چند است؟

بی شرف! اینهمه زیبا شدنت کافی نیست؟

در دل  هر غزلــی جا شدنت  کافی نیست؟

آینــــه  آینــــه  تالار ِ  فریبایــــی ِ  توست

هر طرف محو ِ تماشا شدنت کافی نیست؟

اینهمه سیب نچین حضرت ِ خاتون ِ شگفت!

نقش ِ تکــــراری ِ حوا شدنت کافی نیست؟

هر کـــه یک بار تو را دیده شده مجنونت

رحم کن بانو ! لیلا شدنت کافی نیست؟

گفتـــه  بودند  پرینـــــاز ،  نگفتند  اینقــــــــدر

مایه ی ِ رشک ِ پری ها شدنت کافی نیست؟

لعنتی! ماه نشو ، این همه شب قصه نگو

شهرزاد ِ شب ِ یلدا شدنت کافی نیست؟

ملکه! این همه سرباز ِ عسل ریز بس است

شهد ِ کندوی ِ غزلها شدنت کافی نیست؟

آی پروانـــه ترین  پیــرهن  ابریشـــم ِ رقص!

دشت تا دشت شکوفا شدنت کافی نیست؟

موشرابی ِ لب انگــوری ِ چشـــم الکل ِ مست!

پیک ِ هر بی سر و بی پا شدنت کافی نیست؟

دست بردار  از این دلبری ات  یعنـــی چه

هر طرف ورد ِ زبانها شدنت کافی نیست؟

من کــه هر ثانیه ای بی تو برایم قرنی ست

در دلی تنگ چنین جا شدنت کافی نیست؟

خسته ام می روم از بندر ، توفانی کاش

مرد ِ آواره ی ِ دریا شدنت کافی نیست؟ 

میهماندار هواپیما پذیرایی چه شد ؟

گفته بودی میروی و زود می آیی ، چه شد؟

اینهمه راه آمده مجنون به دیدارت عزیز!

آن دو چشمِ سرمه ریزِ مستِ لیلایی چه شد؟

زودتر دورِ لبت را خط بکش مالِ من است

خواستی خود را در آیینه بیارایی چه شد؟

دورِ دستانت النگویِ پرِ پروانه ها

سینه ریزت از شقایق هایِ صحرایی چه شد؟

بی هوا من را هواییِ هوایت کرده ای

پس رسیدن هایمان تا مرزِ هاوایی چه شد؟

بیخیالِ برجهایِ کنترل، پیکی بریز

آن شرابِ خنده هایِ غرقِ گیرایی چه شد؟

آی میچسبد دو پُک قلیان در این حال و هوا

منقلت کو؟ عطرِ تنباکویِ نعنایی چه شد؟

بی محلی کن به کاپیتان، به کابینش نرو

در جوابم “چشم” کو؟ “هرچه بفرمایی” چه شد؟

عاشقت هستم فدایِ اخمِ تو، میخواهمت

عشوه ات کو؟ دلبری کو؟ شورِ شیدایی چه شد؟

زودتر آماده شو باهم به پایین می پریم

شیخِ محضر منتظر مانده، نمی آیی؟ چه شد؟

خواستگارت شاعری دیوانه شد با این غزل

ای فدایِ خنده ات، پس سینیِ چایی چه شد؟

درختم که بهارم ته کشیده

گل سرخ انارم ته کشیده

برایم چند بوسه شارژ بفرست

که بد جور اعتبارم ته کشیده

تب و لرز گسل می گیرم امشب

شر و شور غزل می گیرم امشب

خداحافظ ... برای آخرین بار

خودم را در بغل می گیرم امشب

بگردم دورت و سیرت بگردم

اسیر دست زنجیرت بگردم

چه می شد، می شدم یک قاب چوبی؟

که عمری دور تصویرت بگردم

یاد آن روزی که تختی و حیاطی داشتیم

قُل قُل قوری و قلیان و بساطی داشتیم

عطر آویشن، ردیف استکان های بلور

زندگی شیرین تر از چای نباتی داشتیم

مادری فیروزه تر از آسمان مخملی

سایه مهر پدر، ظهر صلاتی داشتیم

خانه ای گرچه کلنگی خالی از اندوه و غم

باخبر از حال هم شور و نشاطی داشتیم

نم نم چنگ و رباب و گلنراقی و قمر

هر شب جمعه که می شد سور و ساتی داشتیم

نرده های غرق پیچک، پله پله اطلسی

گام پاورچین و غرق احتیاطی داشتیم

شرشر فواره روی رقص ماهی های حوض

شور و شوق و خاطر پُر انبساطی داشتیم

ساده مثل آفتاب آمده از پشت کوه

بی خجالت لهجه اهل دهاتی داشتیم

حافظ از شاخه نباتش، سعدی از سیمین تنش

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتی داشتیم

کارگردان...! آن همه عشق و صفا یادش بخیر

آخر آن روزها ای کاش کاتی داشتیم

عکس ما را قاب کن هر چند با گرد و غبار

تا که خوشبختی بداند خاطراتی داشتیم

پلک بگشا نازنینم! صبح ِ زیبایت بخیر

دلربا و بهترینم! صبح ِ زیبایت بخیر

خواب ِ نوشینت گوارا نوش ِ مژگان ِ خمار

خمره ی ِ چله نشینم! صبح ِ زیبایت بخیر

ناز بالش از پر ِ قو هم برای ِ تو کم است

گُلپر ِ ابریشمینم! صبح ِ زیبایت بخیر

تن بلور ِ مو طلایی! آفتابی کن مرا

روشنی بخش ِ زمینم! صبح ِ زیبایت بخیر

گونه های ِ نقره ات یاقوت ِ گُل انداخته

قرص ِ ماه ِ شرمگینم! صبح ِ زیبایت بخیر

هر سپیده با تو آغاز ِ بهاری دیگر است

خنده کن تا گُل بچینم، صبح ِ زیبایت بخیر

با چنین عطر ِ تنی از رشک میسوزد بخور

خوشتراش ِ مرمرینم! صبح ِ زیبایت بخیر

چشم زیتون ِ لب انجیری! بده صبحانه ام

مریم ِ معبدنشینم! صبح ِ زیبایت بخیر

مهربانی هدیه کن با شُرشُر ِ رود ِ دو دست

سیب ِ فردوس ِ برینم! صبح ِ زیبایت بخیر

عشقی و عینت عسل، شینت شکر، قاف ِ تو قند

شور ِ شیرین آفرینم! صبح ِ زیبایت بخیر

تاب آوردم شب ِ دلتنگی ام را تا سحر

تا تو را از نو ببینم، صبح ِ زیبایت بخیر

محشر است این شعر و می پرسد خدا او یا بهشت؟

من تو را برمی گزینم، صبح ِ زیبایت بخیر

آمدی در خواب من دیشب چه کاری داشتی؟

ای عجب از این طرف ها هم گذاری داشتی!

راه را گم کرده بودی نیمه شب شاید عزیز!

یا که شاید با دل تنگم قراری داشتی

شانه های خوشتراشت تخته سنگ مرمری

با شلال گیسوانت آبشاری داشتی

دلبری های تو نوبر، سایه سارت از حریر

چشمهای سبز و لب های اناری داشتی

غرق در سمفونی زیبایی ات تن/بور تو

می زد ابرویت کمان/چه، موی تاری داشتی

گلنراقی بر لبت می خواند هی  « من را ببوس »

از جوانی های حسرت یادگاری داشتی

شور شیرین ات درآورده دمار از هرچه سنگ

از سر فرهاد و تیشه، کوهساری داشتی

بند می آمد نفس های من از زیبایی ات

ماه بودی و پلنگ خوش شکاری داشتی

مهربانی هم بلد بودی عجب نامهربان!

بعد عمری یادت افتاده که یاری داشتی

سر به زیر انداختی و گفتی آهسته سلام

لب فرو بستی نگاه شرمساری داشتی

خواستم چیزی بگویم گریه بغضم را شکست

نه! نگفتم سال ها چشم انتظاری داشتی

با نوازش می کشیدی آه و می گفتی ببخش

سر به دوشم هق هق بی اختیاری داشتی

مست آغوشم دهانت بوی تند بوسه داشت

با چنین مستی ولی چشم خماری داشتی

وقت رفتن بغض کردی خیره ماندی سوی من

شاید از دیوانه ی خود انتظاری داشتی

رفتی و ناباورانه من کنار پنجره

عطر باران بود و بر شیشه بخاری داشتی

صبح بوی گل تمام خانه را پر کرده بود

کاش می شد باز در خوابم گذاری داشتی

عشق یعنی بی گلایه لب فرو بستن.. سکوت

دلخوش از اینکه شبی با او قراری داشتی

دوست دارم که تو را دوست بدارم، به تو چه ؟

بي تو هر ثانيه اي را بشمارم، به تو چه ؟

عشق من ميکشد اين گونه پلنگت باشم 

دل به مهتاب تو هر شب بسپارم، به تو چه ؟

مست در آينه پلکي بزن، انگور بريز

من که بي جرعه ي چشم تو خمارم به تو چه  ؟

دل من هرچقدر تنگ تو باشد ؛ باشد

به درک اينهمه بي صبر و قرارم، به تو چه   ؟

بوسه از سيب لبت قند خيالم شد باز

نيوتن هستم و افتاده فشارم، به تو چه  ؟

چه بخواهي چه نخواهي همه ي من شده اي

همه ي زندگي و دار و ندارم، به تو چه  ؟

تو که يک بار به من شانه ندادي هرگز

روي ديوار اگر سر بگذارم به تو چه  ؟ 

تو به ديوانگي ام هرچه دلت خواست بخند

من اگر گريه کنم اشک ببارم به تو چه  ؟

دلخوش زندگي ات هستي و يارت، خب باش

گيرم اصلاً که کسي جز تو ندارم به تو چه   ؟

اصلاً اين گونه دلم خواسته، عيبي دارد؟

لب اگر بر لب عکست بگذارم به تو چه   ؟

دير يا زود به عشق تو فرو خواهم ريخت

مي برد باد از اين شهر، غبارم به تو چه  ؟  

لب فرو بستم و يک عمر نگفتم حرفي

جز همين شعر که بر سنگ مزارم.. به تو چه   ؟ 

لوندي، دلبري، شوخي و شنگي

دو چشم وحشي ماده پلنگي

پري بانو! قد و بالا بلندم!

خبر داري که بيش از حد قشنگي؟

تويي زيباترين رازي که فاشي

بلورين پيکري و خوشتراشي

چنين نازي و نازک، ترس دارم

که با يک بوسه ام از هم بپاشي

این که گهگاهی به خواب ِ من می آیی خوب نیست

اینکه خیلی نازی و شیطان بلایی خوب نیست

این که از روی ِ کلید ِ من کلیدی ساختی

بیاجازه پلک ِ من را میگشایی خوب نیست

خنده ات میگیرد از نوع ِ خوشآمد گفتنم

لهجه از دید ِ تو لابد روستایی خوب نیست

میکنم از تو پذیرایی دوباره گیج و منگ

گرچه کمرنگ است و خیلی طعم ِ چایی خوب نیست

بچه ام نام ِ تو بر پیشانی ام من را ببخش

دستخط ِ بچه های ِ ابتدایی خوب نیست

خون ِ دل خوردم که خوردم طعنه بار ِ من نکن

رنگ ِ دستان ِ ظریف ِ تو حنایی خوب نیست

نرخ ِ بازار ِ طلا را نشکن و درهم نریز

نه! پریشانی ِ موهای ِ طلایی خوب نیست

میگذارم باز آهنگی برایت از قدیم

گرچه از دیدت منوچهر ِ سخایی خوب نیست

نیست چیزی غیر ِ درد و درد و درد این روزها

جان ِ من باور بفرما آشنایی خوب نیست

باز برمیخیزی و بی هیچ حرفی میروی

لااقل دستی بده بی اعتنایی خوب نیست

صبح برمیخیزم و عطر ِ تو را بو میکشم

بغض میگیرد مرا یعنی جدایی خوب نیست

دختر ِ شیخ! بهار آمده غم جایز نیست
به دو ابروی ِ کجت اینهمه خم جایز نیست
 

مهربان باش و در ِ خانه به رویم بگشا
میهمانت شده ام ظلم و ستم جایز نیست
 

بوسه می چسبد اگر قوری و منقل باشد
چون لب ِ قند تو بی چایی ِ دم جایز نیست
 

مادرت کاش نمی رفت زیارت، دم ِ عید
گریه و نوحه و رفتن به حرم جایز نیست
 

پس بزن ابر ِ سیاهی که حجابت شده است
بیشتر چهره برافروز که کم جایز نیست
 

بیشتر باز کن آن چاک ِ گریبان گرچه
هرویین ، بیشتر از چند گرم ، جایز نیست
 

به من "استغفرالله" نگو دختر ِ خوب !
عربی حرف زدن های ِ عجم جایز نیست
 

تار ِ مویت بده بنوازم و خود مست برقص
غیر از این موسم ِ نوروزی ِ جم جایز نیست
 

آسمان رقص و زمین رقص، چه کس گفته حرام؟!
خرده بر حضرت ِ بابای ِ کرم جایز نیست
 

عشق بی معنی و تو سنگدل و من دلسرد
شده است و شده ای و شده ام جایز نیست
 

هرچه گفتم بپذیر و دل ِ من را نشکن
نه و نه گفتن پشت ِ سر ِ هم جایز نیست
 

آمدم خواستگاری، غزلم مهر ِ تو باد
جز جواب "بله" با اهل ِ قلم جایز نیست

 

دم هر بازدمـــــــم گرم ، که جز آه نبود

زندگــی غیر ِ همین واژه ی ِ کوتاه نبود

پیله در حسرت ِ پروانگی ات شعر شدم

هیچ کس را به شب ِ " منزوی " ام راه نبود

گوشه ابروی ِ هلـال ِ تو حرامم شد و باز

خبری از به زمیـــن آمــــــدن ِ ماه نبود

من عزیزت نشده پیرهنم خونی شد !

حق ِ یوسف شدن ِ من به خدا چاه نبود

با نخستین حرکت ، راه به رویم بستند

مات ِ شطرنج ِ جهانی که در آن شاه نبود

حل نشد جدول ِ دلتنگی ِ من بعد از تو

جای ِ خالی ِ حروف ِ تو به دلخواه نبود

من همان نقطه ی ِ آواز ِ فرو ریخته ام

که فرو ریخت تنم ، جز غم ِ جانکاه نبود

از ازل قسمت ِ من " ما " نشدن بود ، ولی

چه کنم ، عشق از این مسئله آگاه نبود

خواستم پنجره را باز کنم گفتی نه

جای ِ مهتاب تو را ناز کنم گفتی نه

دست بردم بزنم پرده به یکسو و خودم

خانه را غرق در آواز کنم گفتی نه

به سرم زد گل ِ گلدان ِ اتاقت بشوم

عطر ِ خود را به تو ابراز کنم گفتی نه

آرزو داشتم آیینه شوم تا که تو را

یک دل ِ سیر برانداز کنم گفتی نه

زخمه برداشتم از شوق شده مثل نسیم

تاری از موی ِ تو را ساز کنم گفتی نه 

آمدم حافظ ِ آن شاخه نباتت باشم

عشق را ساکن ِ شیراز کنم گفتی نه 

زیر ِ آوار ِ سکوتی که به جانم می ریخت

لب گشودم ، سخن آغاز کنم گفتی نه

دلخور از تو به در ِ باز ِ قفس خیره شدم

آسمان گفت که پرواز کنم گفتی نه!

دلم خیلی گرفته، کاش زنگی میزدی امشب

الو میگفتی و حرف ِ قشنگی میزدی امشب

به دیدارم شبیه ِ پیش از این می آمدی ای کاش

به سوی ِ پنجره ، آهسته سنگی میزدی امشب

خودم شکل ِ دری را میکشیدم باز بر دیوار

تو هم با بوسه آن را آب و رنگی میزدی امشب

کنارم راه میرفتی برایم شعـــــــر میخواندی

قدم با چشمهای ِ شوخ و شنگی میزدی امشب

سرانگشتت مرا می برد تا انگور و موسیقی

لبالب از پیاله ، تار و چنگی میزدی امشب

از اقیانوس می آیم به سوی ِ ساحـــــــل امن ات

سری ای کاش تا مرز ِ قشنــگی میزدی امشب

من تو را تا کبریــــــــا و بلکه شاید بیشـــتر

 دوست دارم چون خدا و بلکه شاید بیشـــتر

 دلخوشم حتی نگاهــی ، گاه گاهــی ، نیم پلک

 گرچه چشمــــانت بلا و بلکه شاید بیشــتر
 

 محو ِ تو می گریم و می خندم و دلواااااپسم

  عینهو دیوانه هــــا و بلکه شاید بیشـــــــتر

مـو برلیـــان ِ روانت صـــــــــــاف تا زیر ِ کمر

 پیکرت شمــــش ِ طلا و بلکه شاید بیشــتر

 

چشم ِ تو فیروزه ی ِ قاجـــاری ِ نصف ِ جهان

 اصفهــــانی از صفا و بلکه شاید بیشــــــتر
 

داده گل یک مزرعه خشخـاش بر روی ِ لبت 

سرخ مانند ِ حنــا و بلکه شاید بیشـــــــــتر

 

نسخه ی ِ نایاب ِ ناصر خسرویی با خط ِ شعر

 قرص ِ مهتابت شفا و بلکه شاید بیشــــــتر

 وصف ِ عشقم را " بنان " ی باید و قرنی مدام 

تار ِ پرسوز ِ " صبا " و بلکه شاید بیشـــــــتر
 

 با خیــــال ِ رفتن ِ تو بنــــد می آید نفـــس

 لازمی مثل ِ هوا و بلکه شاید بیشــــــــتر
 

آخر ِ این شعر، قلبی بعد ِ تو می ایســـتد 

شاعری توی ِ کما و بلکه شاید بیشـــــتر
 

ﻋﺸﻘﻢ! ﭼﻪ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺝ ﻭ ﺗﻮﺭ ﺍﻣﺸﺐ

ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻢ ِ ﺁﻫﻮ ﺳﺮﻣــــﻪ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﯼ ِ ﺑﻮﺭ ﺍﻣﺸﺐ
 

ﻣﻬﺘﺎﺏ ِ ﻣﻦ! ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺕ ﻏﻮﻏـــــﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻏﻮﻏﺎﺳﺖ

ﻣﺤﺸﺮﺗﺮﯼ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻨﺪﯾــــــــﺲ ِ ﺑﻠﻮﺭ ﺍﻣﺸﺐ
 

ﺍﻣﺸﺐ ﻋﺮﻭﺳﯽ ِ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ، ﺍﯾﻦ ﺍﺷﮏ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟

ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺰﯾـــــﺰﻡ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺷﯽ ﺻﺒﻮﺭ ﺍﻣﺸﺐ
 

" ﺩﺍﻣﺎﺩ" ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﭼﺮﺍ ﺩﺳﺘﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ِ ﺍﻭﺳﺖ؟!

ﺍﯾﻦ ﮐﯿــﺴﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﮐﻨـــﺎﺭ ِ ﺗﻮ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻣﺸﺐ؟
 

ﮔﺴﺘﺎﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺥ ﺑﯿﺠﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻟﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺭﻭﯼ ِ ﻣﺒــــﻞ

ﺍﺷﻐﺎﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺟــﺎﯼ ِ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻏــــﺮﻭﺭ ﺍﻣﺸﺐ
 

ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻨﻢ، ﺗﻨﻬــــــﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻭﺭ ِ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﺮﺩﻡ

ﺩﻭﺭ ِ ﺳﺮﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺭﻗﺺ ِ ﻧﻮﻭﻭﻭﻭﺭ ﺍﻣﺸﺐ
 

ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨــﺪ :" ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺳﺖ "

ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ِ ﺟﺴـــﻮﺭ ﺍﻣﺸﺐ
 

ﺁﺧﺮ ﮔﻨﺎﻫﻢ ﭼﯿﺴﺖ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ "ﻋﺎﺷﻘﺖ ﻫﺴﺘﻢ"؟

ﺍﺯ ﺩﺭ ﭼـــــــﺮﺍ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺑﯿﺮﻭﻧﻢ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺍﻣﺸﺐ؟!
 

ﻧﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ِ ﻣﺎﺷﯿﻦ، ﺻﺪﺍﯼ ِ ﺩﻝ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺑﻮﺩ

ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ِ ﺩﻟﻢ ﮐﺮﺩﯼ ﻋﺒــــﻮﺭ ﺍﻣﺸﺐ
 

ﺍﯼ ﻣﻦ ﻓﺪﺍﯼ ِ ﺟﯿﻎ ِ ﺗﻮ، ﺍﯾﻦ ﺳﻨﮓ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ

ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ِ ﺩﻭﺭ ﺍﻣﺸﺐ
 

ﺍﯾﻦ ﺷﺎﻫﺮﮒ، ﻗﺮﺑﺎﻥ ِ ﺗﯿــــــــــﻎ ِ ﺗﯿﺰ ِ ﺍﺑﺮﻭﯾﺖ

ﺷﺮﻣﻨــﺪﻩ ﺍﻡ ﺳﺮ ﺯﺩ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻗﺼﻮﺭ ﺍﻣﺸﺐ
 

ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ِ ﺩﺍﻣــــــﺎﺩﯼ ِ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺭﺳﯿﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ

ﺁﺧﺮ ﺑﺴﺎﻁ ِ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﻡ ﺷﺪ ﺟﻮﺭ ِ ﺟﻮﺭ ﺍﻣﺸﺐ
 

ﻣﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨــﺘﯿﻢ، ﺗﻮ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ِ ﺑﺨﺘﺖ

ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺭﺧﺖ ِ ﺳﭙﯿـــﺪ ِ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﺭ ﺍﻣﺸﺐ
 

ﺭﻭﺯﯼ ﻏﺒــــــــﺎﺭ ِ ﻣﺎ ﺑﻬﻢ ﺧوﺎﻫﺪ ﺭﺳﯿﺪ ﺁﺧﺮ ..

ﮔﺮﯾﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺷﻌﺮ ِ ﻣﻦ ﺍﻫﻞ ِ ﻗﺒﻮﺭ ﺍﻣﺸب

تو به قول غزل از ماه کمی ماه تری

تو از این شاعر بی قافیه آگاه تری

در شب چشم تو من خواب عجیبی دیدم

خواب دندان زدن سرخی سیبی دیدم

سرخی سیب نجیبی که مرا عاشق کرد

دلش از دست من و دست نچیدن دق کرد

غزل از چشم شما روی دلم می بارد

یک نفر نیست که این فاصله را بردارد؟

همنفس بیشتر از فاصله ها تنهاییم

من و تو هر 2 زمین خورده یک رؤیاییم

تن تو کوه تلنبار علایق شده است

سر این کوه پلنگی است که عاشق شده است

چشمِ تریاکیت کم بود ،عینک هم زدی؟

 شیشه ای کردی مرا تا خوب معتادت شوم....

دختر ِ چادر سفید ِ سینی ِ چایی به دست!

ای که هرگز در خیالم هم نمی آیی به دست!

معذرت میخواهم از اینکه به خوابت آمدم

خسته ام از بی تو بودن، درد ِ تنهایی بد است

می نشستی روبرویم کاش، دلتنگ ِ توام

می روی با ناز و هی با عشوه می آیی بد است

من غریبه نیستم کافی است یک فنجان ِ چای

بیش از این من را اگر شرمنده بنمایی بد است

می کشم حالا که قلیان ِ بلور آورده ای

گرچه دکتر گفته تنباکوی ِ نعنایی بد است

از حسودان ترس دارم با شکوفه دادنت

ای هلوی ِ چار فصل ِ من! شکوفایی بد است

آی دریا چشم ِ جنگل پلک ِ ابرو ابر و مه!

رحم کن بالا بلا ! این قدر زیبایی بد است

اینهمه بر شانه موهای ِ شرابی را نریز

باد هم آشفته این اندازه گیرایی بد است

شور ِ شیرین! حق بده فرهاد ِ بی تابت شوم

با وجود ِ اینهمه خسرو، شکیبایی بد است

با خود آوردم غزل، قابل ندارد مال ِ تو

پس زدن آنهم برای ِ قلب ِ اهدایی بد است

چون که سهم ِ عشق ِ ما دنیای ِ بیداری نشد

قرنها هم بعد ِ خوابت پلک بگشایی بد است

من خیس ِ باران باشم و در را به رویم وا کنی

عطر ِ تمشک و پونه را با خنده ات معنا کنی

مانند ِ برگ و شبنمی، سرد از هوای ِ نم نمی

در خود بلرزم تا کمی در دستهایم "ها" کنی

بگذاری آن سو صندلی، محو ِ هوای ِ مخملی

با چوبهای ِ جنگلی شومینه ای برپا کنی

کتری و رقص ِ شعله ها، آویشن و هِل در هوا

یک سینی از عشق و صفا سهم ِ من ِ تنها کنی

فنجان پُر از چایی شود، از من پذیرایی شود

عصرم تماشایی شود وقتی سری بالا کنی

یک عمر زن باشی ولی، غرق ِ سخن باشی ولی

دلتنگ ِ من باشی ولی با خنده ای حاشا کنی

حالی به حالی جای ِ گل، رقص ِ شمالی جای ِ گل

بر روی ِ قالی جای ِ گل، نقش ِ نگار ایفا کنی

آیینه ای بگذاری و دل بر دلم بسپاری و

آن شانه را برداری و با تار ِ مو غوغا کنی

مو جنگلی ِ تا کمر! با روسری ِ مِه به سر

ای وای اگر چشمت خزر، لب را قزل آلا کنی

با مزه ی ِ توت ِ ملس، با شعر ِ حافظ همنفس

رقص ِ الا یا ایها الساقی ادر ودکا کنی

ای جویبار ِ زمزمه! ای مستی ِ بی واهمه!

اصلاً که گفته اینهمه آیینه را زیبا کنی؟

جرم ِ من عاشق بودنم، شلاق ِ مویت بر تنم

بهتر که این حد خوردنم را زودتر اجرا کنی

چیدی گل ِ مهتاب را، تا پشت ِ پلک ِ خواب را

سهم ِ هزاران قاب را تصویری از رؤیا کنی

من صبح شعری خوانده ام، شاید تو را گریانده ام

تا جای ِ خالی مانده ام یک شاخه گل پیدا کنی

نه انصافاً تو جای ِ من اگر بودی چه میکردی؟

سری بر بالشی تا صبح تر بودی چه میکردی؟

اگر که رفته بود آن میرزای ِ کوچک از جنگل

دو چشم ِ خیس ِ دریای ِ خزر بودی چه میکردی؟

به یاد ِ او ته ِ آوار می ماندی، نمی ماندی؟

اگر از لرزه اش زیر و زبر بودی چه میکردی؟

چه میشد سهمت از بازی ِ دنیا؟ پرپر ِ پاییز؟

غروب و خش خش و گنجشک پر بودی چه میکردی؟

امان از خاطرات ِ هر شب و یک صندلی خالی

دو فنجان قهوه اما یک نفر بودی چه میکردی؟

به دستت روزنامه دوره میکردی خبرها را

ولی از او که رفته ، بی خبر بودی چه میکردی؟

اتاقت سوت میزد کوپه ی ِ سرد ِ قطاری را

هم اینجا بودی و هم در سفر بودی چه میکردی؟

نه هرگز میرسیدی و نه دل میکندی از رفتن

به هر در میزدی و دربدر بودی چه میکردی؟

غریبه بود اگر با پلکهایت خواب ، مثل ِ من

رفیق ِ قرصهای ِ بی اثر بودی چه میکردی؟

نگو کاری نمیکردم، خودآزاری نمیکردم

اگر از سایه ات سرخورده تر بودی چه میکردی؟

غزل خواندی و گفتی سوخت جانم، این که چیزی نیست

اگر یک عمر چون من شعله ور بودی چه میکردی؟

آمدم با بوسه بیدارش کنم رویم نشد

از هوای ِ عشق سرشارش کنم رویم نشد

در دلم گفتم : من عاشق پیشه ی ِ چشم ِ توام

خواستم آهسته تکرارش کنم رویم نشد

پلکهای ِ مخملش بر روی ِ هم عمرش بلند

خاطرم بود " آفرین " بارش کنم رویم نشد

کاش دستی بر بلور ِ خوشتراش ِ مرمرش

ترسم از این بود آزارش کنم، رویم نشد

ابر زیر ِ سر، نسیم انداخته بر روی ِ خود

دست بردم خیس ِ رگبارش کنم رویم نشد 

آفتاب آورده بودم پیش ِ مهتابش مگر

باخبر از صبح ِ دیدارش کنم رویم نشد 

کبک ِ ناز ِ برفی اش لم داده زیر ِ برگ ِ گل

تور وا کردم گرفتارش کنم رویم نشد

گرچه میدانستم او هرگز نمیخواهد مرا

دل زدم دریا که اصرارش کنم رویم نشد

رفتم از پیشش ولی هرچه "خدا" را خواستم

لحظه ی ِ آخر " نگهدار " ش کنم رویم نشد

زهر ِ مار و دوستش داری، ولم کن لعنتی!

درد و شب تا صبح بیداری، ولم کن لعنتی!

بعد از این دیگر نبینم تب کنی با یاد ِ او

خسته هستم از پرستاری، ولم کن لعنتی!

قهوه اش کم ترکمن چای ِ تو را بر باد داد؟

کوفت و چشمان ِ قاجاری! ولم کن لعنتی!

کور بودی و ندیدی بر سرش تور ِ سپید؟

رفته از یاد ِ تو انگاری، ولم کن لعنتی!

کم نشستی گریه کردی خش به خش با برگها

پشت ِ آن ماشین ِ گلکاری؟ ولم کن لعنتی!

جز دو چشم ِ خیس ِ پُر حسرت که از تو دور شد

شد چه سهمت از وفاداری؟ ولم کن لعنتی!

باز بغ کردی نشستی گوشه ای با خاطرات

همصدا با چاردیواری؟ ولم کن لعنتی!

مرگ و دلتنگی! نکش این قدر آه از پشت ِ آه

مرده شوی ِ زیر سیگاری، ولم کن لعنتی!

"خسته ام من، مثل ِ مرغ ِ بال و پر.." دیگر بس است

خسته ام از بغض ِ "یسّاری" ، ولم کن لعنتی!

من رفیق ِ دردهای ِ هر شب ِ تو نیستم

بیخیالم شو چه اصراری؟ ولم کن لعنتی!

شاعر ِ دیوانه! پا بردار از روی ِ دلم

کم کن از دوش ِ جهان باری، ولم کن لعنتی!

آینه بشکن زد و گفت عاشقش هستی هنوز؟

شاهرگ با گریه گفت: "آری.. ولم کن لعنتی"!

تن بلورین ماه ِ من ! مویت شب ِ یلدایی است

اینهمه محشر شدن اسراف در زیبایی است

فکر ِ مضمون ِ جدیدم، قیس تکراری شده

نه نمی گویم که چشم ِ سرمه ات لیلایی است

باربی هستی و زنهای ِ حسود ِ پایتخت

بحث ِ داغ ِ روزشان ، جراحی ِ زیبایی است

وعده ی ِ "چون تو شدن" همراه با میکاپ و مِش

تازگی ها بهترین راه ِ درآمد زایی است

جای ِ پایت بهترین آب و هوای ِ نقشه هاست

هر جزیره در هوایت نام ِ آن هاوایی است

پیش ِ قند ِ بوسه هایت تا کمر خم میشود

شاه ِ قاجاری که نقش ِ استکان ِ چایی است

گوشوارت توامان گیلاس ِ همرنگ ِ شراب

درصدی از این دو قطره ، آخر ِ گیرایی است

با خیالت می نوازد ضرب و تصنیفش ملوک:

نرم نرمک تا لب ِ چشمه قدی "رعنا"یی است

نازخاتون! چشم برنو! مو دم اسبی! کج کلاه!

بختیاری زاده ای ، یا ایل ِ تو قشقایی است؟

تازه میفهمم چرا مانده خدا تنها هنوز

هرکسی که عاشقت شد چاره اش تنهایی است

ایوان و غروب و قمر و فاخته باشد

قالیچه ی ابریشمی انداخته باشد
 

قوریّ گل سرخ و سماور، دو سه فنجان

حافظ به غزلخوانی پرداخته باشد
 

هی نم نم باران و سرانگشت به شیشه

هی باد به هر خاطره ای تاخته باشد
 

کالسکه ای از خش خش هر برگ بیاید

یک باغ به لبخند تو دل  ، باخته باشد
 

تو فکر کنی اینهمه سالی که گذشته است

شاید که تو را آینه نشناخته باشد
 

او لب نگشاید به گله، کنج همین قاب

یک عمر فقط سوخته و ساخته باشد
 

ای وای از این عشق قدیمی و از این شعر

شعری که مرا یاد تو انداخته باشد

بیا تقسیم کن این فرصت ِ دیدار را با من

بغل کن زیر ِ باران عطر ِ گندمزار را با من
 

خدا فندک که زد با آذرخشش، پک بزن سنگین

 اگر شد دود کن یک نخ دو نخ سیگار را با من

اجاق از آتش ِ دل کرده ام برپا برای ِ چای

تماشا کن بخار ِ قوری ِ گلدار را با من
 

بخند و خانه را نقاشی از رنگ ِ لبانت کن

پر از رزهای ِ قرمز کن در و دیوار را با من
 

از آن صندوق ِ شاه عباسی ات آیینه را بردار

بخوان ابروی ِ عشق الدوله ی ِ قاجار را با من
 

سلامت باد ِ عمر ِ رفته ، لبهامان به روی ِ هم

بنوش این پیک ِ از مستانگی سرشار را با من
 

شلال ِ گیسوان ِ باد امضا کرده را وا کن

شبانه در میان بگذار این طومار را با من
 

اگرچه عادتت نامهربانی بوده از اول

بیا و مهربانی کن همین یک بار را با من
 

خداحافظ نگو که بی تو خیلی زود می میرم

نرو از پیش ِ من هرگز، نکن این کار را با من

چه بارانها ، چک و چک قصه ميگفت 

 از ابليس و ملائک ، قصه ميگفت

سماور نفتي و مادربزرگي 

که با هر چايي اش ، يک قصه ميگفت

این پدر سوخته هی قهوه چرا میریزد؟

قهوه ی ترک چرا از لج ما میریزد؟!

بی شرف ، کافه بهم ریخته ول کن هم نیست

دل جدا ، بوسه جدا ، عشوه جدا میریزد

صف کشیدند همه پشت دو پلکش چه بلند

از خدا خواسته او هم که بلا میریزد

هیچ کس مشتری خاطر ما دیگر نیست

بس که او خنده کنان ناز و ادا میریزد

شک ندارم که نه قهوه ست، شراب است شراب

ارگ هم لب زده باشد سر جا/می ریزد

عوضی ،دلبر ناکس شده ،کس جای خودش

ماه در کاسه ی هر بی سر و پا میریزد

با توام آی.. دو چشمت را بردار و ببر

از قشنگی تو شهری به هوا می ریزد

صد و ده؟ بعله بفرما.. چه خبر هست آنجا؟!

یک نفر آتش ، در سینه ی ما می ریزد

آه.. شهراد، تویی؟ بعله شما؟! مولوی ام

قرنها هست که آن چشم، بلا می ریزد 

باد بُر زد گیسوانت، باز دل دل میکنی

دزدکی داری نگاهی به مقابل میکنی

من سرم را زیر می اندازم و تو عاقبت

حکم بازی را به نام حضرت دل میکنی

میزنی چشمک به من یعنی چه خالی بهتر است

از خط و خالت مگر بهتر چه حاصل میکنی؟

آه اگر لازم شود هر آس، آس و پاس توست

نقشه اش را با فقط یک خنده باطل میکنی

ای فدای بی بی ات پنجاه و یک برگی که ریخت

شاه را با تخت و تاجش غرق مشکل میکنی

خشت می اندازی و هر خشتی از این خانه را

از خودت آیینه در آیینه خوش/گل میکنی

یک دولوی ناز تو کافی است تا شب بشکند

ماه را دلبسته ی شکل و شمایل میکنی

آخرین برگم شب پاییز می افتد به خاک

دست خود را با همین یک برگ، کامل میکنی

میشود بازی تمام و باز بازی میخورم

در شلوغی جهان دست مرا ول میکنی

عشق در فتوای چشمانت حرام شرعی است

دلبری را رد ، به توضیح المسائل میکنی

میروی و کوچه ها آغوش بارت میکنند

درد را چاقو خور هرچه اراذل میکنی

راست میگویی نباید دلخوش مهرت شوم

کی من ِ دیوانه را با بوسه عاقل میکنی

هر کجا حرف از من و عشق تو و این شعرهاست

باز هم "شهراد" را نقل محافل میکنی

چه خونها از پرم بايد بريزم

از آن چشم ترم بايد بريزم

دلم وقتي هوايت کرده باشد

چه خاکي بر سرم بايد بريزم؟

با تو در من یک نفر هر شب شمالی میشود
ساکن یک کلبه آن سوهای شالی میشود

جنگل و عطر نسیم و مخمل باران عشق
شیشه های پنجره نم نم، زلالی میشود

چای کتری و اجاق و عطر آویشن ، چه خوب
استکان زندگی طعمش چه عالی میشود

میگذارم دست توی دستهای عاشقت
دل میان سینه ام حالی به حالی میشود

موشرابی ، عشوه میریزی برایم مست مست
جرعه جرعه جام شب ، از ماه، خالی میشود

دامن ابریشمت پروانه میرقصد به ناز
بال و پر وا کردنت شعری خیالی میشود

میگذاری بر لبم لب را گوارا و خنک
چشمه ای که سهم یک کوزه سفالی میشود

بس که امشب داغ میگیرم تو را توی بغل
مطمئن هستم که فردا خشکسالی میشود

هفت سال از بوسه ات گندم به سیلو می برم
هفت سال از این غزل، یوسف شمالی میشود

خروار غمت به قدر مشتم کافي ست

يک خنده ي تو به قصد کشتم کافي ست

بعد از تو غلط کنم که عاشق بشوم

چشم تو براي هفت پشتم کافي ست

شيرم و از دست آهويت فراري ميشوم
ميروم در گوشه اي مشغول زاري ميشوم

ميسپارم يال و کوپال پريشان دست باد
هاي و هوي گريه هاي بيقراري ميشوم

ميگذارم زير پا قانون جنگل، هرچه باد
بيخيال آنهمه قانون مداري ميشوم

شيرها حق داشتند از جمع خود طردم کنند
من فقط ننگم دليل شرمساري ميشوم

جاي خونت خون دلها ميخورم از دست عشق
اشکم و مي جوشم و چون چشمه جاري ميشوم

پنج وارونه به روي هر درختي ميکشم
پنجه روي قلب هاي يادگاري ميشوم

ميکشم با " آ "ي آهم ميله ميله دور خود
خيره بر آواز غمگين قناري ميشوم

تا که چشمانت خرامان باز از اينجا بگذرد
در کمين، ديوانه ي لحظه شماري ميشوم

"دوستم داري؟" ميان کوه نعره ميزنم
دلخوش پژواک " آري.. آري.. آري" ميشوم

عاشقت هستم نميخواهي چرا باور کني؟
عاشقت هستم که از دستت فراري ميشوم

عاقبت يک شب به قعر دره ات خواهم پريد
سينه چاک تو غزال بختياري ميشوم

فکر کن باران شبی نم نم بیاید، وای نه

یار ِ مو خرمایی ات از بم بیاید، وای نه

بعد ِ عمری دست دور ِ گردنت جای ِ سلام

بوسه با هر "دوستت دارم" بیاید، وای نه

تو بپرسی: عاشقم هستی چه اندازه؟ و من

هرچه بشمارم ستاره کم بیاید، وای نه

از قلم موی ِ اجاق و مینیاتورهای ِ دود

چایی ِ قوری ِ چینی دم بیاید، وای نه

عطر ِ قلیان ِ دو سیبت رشک ِ حوای ِ بهشت

من کنارت، غبطه بر آدم بیاید، وای نه

در دهانش بسته باشد، پرده ها پوشیده چشم

پلکهای ِ پنجره برهم بیاید، وای نه

چشم در چشمم بریزی تا شوم مست از شراب

درصد ِ گیرایی ات کم کم بیاید، وای نه

من همان پروانه ی ِ بدپیله ی ِ آغوش ِ تو

نوبت ِ زندان ِ ابریشم بیاید، وای نه

کاشکی از خواب ِ شعرم برنخیزم تا ابد

طعم ِ لبهایت مگر دستم بیاید، وای نه

شاعر تویی و هر غزلم طعمِ لب توست

بگذار شود فاش برای همه رازم ...

سر به جنگل میگذارد آسمان از دست ِ عشقت

تا که پشتش خم شود رنگین کمان از دست ِ عشقت 
 

قد و بالا آبشاری! چشمهایت بختیاری!

رنگ ِ لبهایت اناری! ای امان از دست ِ عشقت 
 

ای " الهه " ! ناز کم کن، گُل بریز و چای دم کن

بعد از این کمتر ستم کن بر " بنان " از دست ِ عشقت 
 

حضرت ِ انگور ِ نم نم ! مست کردی هرچه آدم

میخورد بر هم دمادم، استکان از دست ِ عشقت 
 

" رودکی " فکر ِ تو بوده ، " خواجه " دیوانی گشوده

کم مگر " سعدی " سروده ، بوستان از دست ِ عشقت 
 

" شمس" و "فردوسی" و "جامی"، یا که "پروین اعتصامی"

گفته هر بیتی "نظامی" داستان از دست ِ عشقت 
 

معضل ِ تهران و دودش، خاک ِ اهواز و رکودش

خشک شد زاینده رودش اصفهان ، از دست ِ عشقت 
 

"مهرجویی" خسته هستم، مثل ِ"سنتوری" نشستم

نت به نت در خود شکستم هر پلان از دست ِ عشقت 
 

چون پلنگی قله بستر، تا بگیرم ماه در بر

می پرم در دره آخر، بی گمان از دست ِ عشقت 
 

گرچه خط خورده ست برگم، گرچه زخمی از تگرگم

می سرایم بعد ِ مرگم همچنان از دست ِ عشقت

دختر ِ فردوسی! از مشرق انار آورده ام

یک سبد شاتوت ِ ســرخ ِ آبدار آورده ام

نازدخت ِ پیرهن طوسی ِ طوس ِ باستان!

مخمــل ِ رنگیــن کمـــان ِ زرنگار آورده ام

دست ِ باد است این که دارد میزند بر در کلون

همزمان با سـاز ِ باران،  من سه تار آورده ام

سرد ِ سرد است ، آتشی روشن کن از خندیدنت

هیمه هیمه بوســـه های ِ بی شمــار آورده ام

دم کن از چای ِ بخارا استکانی، خسته ام

قند ِ ایران ِ  کهـــن  از  قندهــــار  آورده ام

نیستم از گزمه های ِ غزنوی، آسوده باش

شاعـــری تنهایـــم و جان را قمار آورده ام

سی پر ِ سیمرغ از سی سال رنج ِ پارسی

چند بـــرگ ِ شاهنــامـه، شاهکار آورده ام

زابلستانی، تهمتن زاده ای، بهمـن رخی

چشمه ای رویین تن از اسفندیار آورده ام

جای ِ هر بیتی که دینار ِ طلایش نقره شد

سهــم ِ بابا زر از انگــــور ِ خمـــار آورده ام

تا پس از این ها بگردم دور ِ قد و قامتت

کهکشانی عشق بر روی مدار آورده ام

از هزار و چند سال ِ بعد برگشتم قدیم

یک دل ِ جا مانده در گرد و غبار آورده ام

خشتی از دیوارتان ترسم که بردارد ترک

بر در ِ چوبــی تان از بس فشار آورده ام

می پذیری بعد از این یار ِ وفادارت شوم؟

این غزل را هم به رسم ِ یادگار آورده ام

مست اگر باشی در آغوشت خدایی میکنم

خاک را سرشار ِ عرش ِ کبریایی میکنم
 

دل به دریا میزنم در موج ِ مویت هرچه باد

بادبان ِ روسریّ ات را هوایی میکنم
 

باد بود این که دل ِ من را چنان کاهی ربود

عاشقی با چشمهای ِ کهربایی میکنم
 

در بساطم گرچه چیزی نیست اما عشق هست

من تو را مهمان ِ یک فنجان ِ چایی میکنم
 

هرچه غم سویم اشاره میکند من را ببین

در کنارم چون تویی ، بی اعتنایی میکنم
 

آنقدر ترد و ظریفی که فقط با بوسه ای

گل می اندازم تنت را و حنایی میکنم
 

می نویسم با زبانم بر کف ِ پایت غزل

چون پلنگی خون چشان ، آهوستایی میکنم
 

شادمانه روی ِ ابر ِ بالشم پر میکشم

مثل ِ یک گنجشک ، احساس ِ رهایی میکنم
 

شب گذشت و رفتی از پیش ِ من ، اما باز هم

آرزوی ِ این که "در خوابم بیایی" میکنم

قرص ِ مــــــاه ِ رفته از البــــــرز بالا را ببین

چشمهای ِ سرمه ریز ِ در تماشــــا را ببین

پهندشت ِ امپــــراطوری ِ ایران غرق ِ جشن

دف زنی ِ باربـــد، چنگ ِ نکیســـــا را ببین

دختــر ِ ایرانی و تاجیک و افغان غرق ِ رقص

گلرخــــــــان ِ شوش تا بلخ و بخارا را ببین

آهوان ِ خوشخــــرام ِ میــــنیاتور ِ بر سفال

سینه کبکــــان ِ دری بر فرش ِ دیبا را ببین

سفره ها گسترده از آجیل و شیرینی و لرک

استکان تا استکان چایی و خرمـــــا را ببین

دانه دانه هر سرانگشتی شنـــــاور در انار

روشنــــای ِ اینهمــــه فانوس ِ دریا را ببین

قاچ ِ سرخ ِ هنـــــدوانه: هر لب ِ دلداده ای

بوسه ی ِ شیـــرین تر از طعم ِ مربا را ببین

پیک پیک ِ ابرهــــــا خورده بهم هر آذرخش

جام ِ باران ِ شراب و مســــــتی ِ ما را ببین

فال ِ حافظ پای ِ کرسی: "یوسف ِ گمگشته باز.."

"دائماً یکســـــان نماند حال ِ دنیا" را ببین

بر بلندای ِ دمــــــاوند، آتش ِ آتشکـــــــده

از فروغــش فره ی ِ ایزد "اهـــــورا" را ببین

هرکجا پنـــدار با گفتـــار با کـــردار ِ نیــــک

حضرت زرتشـــت با نسک ِ اوســـتا را ببین

کوروش از تسخیر بابل، داریوش از فتح ِ مصر

نادر ِ برگشـــته از اقلیــــــــــم ِ بودا را ببین

سرسرای ِ تخت جمشید از گل ِ فیروزه فرش

شـــوکت ِ پله به پله تا بلنـــــــــــدا را ببین

آتش ِ شرقی میان ِ سینه روشن کن برقـص

کاجهــــای ِ برفپــــوش ِ فصل ِ سرما را ببین

یک دقیقه بیشتر با شعر ِ من عاشــق بمان

امشب آغاز ِ زمستان است "یلـــــدا" را ببین       

1*لرک: lork آجیل ویژه ی میزد(miazd) سفره شب یلدا که زرتشت آیینان

از هزاران سال پیش آن را لرک می نامیده اند.

2*نسک: nask همسنگ(معادل) پارسی "کتاب" و نیز هر بخش از اوستا

چه کسی روی ِ لبان ِ تو شکر ریخته است؟

قهوه ی ِ چشم ِ تو را باز قجر ریخته است؟
 

هدفش چیست از این تلخی و شیرینی ها؟

آنکه در خیر ِ عمل های ِ تو شر ریخته است
 

عاشـــــقت بوده خدا و به گمـــــانم قندیل

اشک ِ او بوده که از عصر ِ حجر ریخته است
 

گونه ی ِ ماه گُل انداخته با دستــــــــــانت

از هر انگشت ِ تو صد گونه هنر ریخته است
 

مستی ِ چشم ِ تو باید که چنیــن غرق کند

بس که انگــــور به دریای ِ خزر ریخته است
 

وای اگر خیره شود صاعقه ات میســــــوزم

روی کبریت ِ نگاه ِ تو خطـــــــر ریخته است
 

نیست قالیچه ای از موی ِ تو ابریشـــــم تر

پیش ِ پایت چقدر شانه به سر ریخته است
 

فتح ِ اندام ِ تو با هیچ رقم ممکـــــن نیست

اینهمه برف که بر کوه و کمـــر ریخته است
 

زل به هرکس بزنی کار ِ دلش ساخته است

روی ِ خط ِ مژه های ِ تو تبـــــــر ریخته است
 

سالها هم بروی باز شنیـــــــــــــــدن داری

در صدایت نفس ِ مرغ ِ سحــــر ریخته است
 

پُر شد از "ریخته" فنجان ِ ردیــــــــف ِ غزلم

نوش ِ جانت که فقط خون ِ جگر ریخته است

 

باز کوتاه نکن مـــوی پدرسوخته ات

بیخیال شب هوهوی پدرسوخته ات

محـــو تالار  هزار  آینه  نه ! لازم نیست

بشکن آن برجک و باروی پدرسوخته ات

هفت جد تو به من چه همه بودند ارباب

کـــج نکن این همه ابروی پدرسوخته ات

ناز بی ناز، همین گونه لوندی کافی ست

ول کن آن جنبل و جادوی پدر سوخته ات

لب سمرقند بخارا تن! ، غلتان غلتان

از کجا آمد آن گـوی پدرسوخته ات

گــوی یا این کــه بلا ، هرچه حسابش بکنی

چشم مشکین ، ختن آهوی پدرسوخته ات

وزن را رودکی از شانه زدن هات آموخت

از  غـــزل  بافتن  مــوی  پدر سوخته ات

ماه خوارزم چرا ؟ ماه خودم باش فقط

ای فدای تو و سوسوی پدرسوخته ات

من حسودم چه کسی گفته بگردد؟ بیخود!

دور  دست  ِ تو ، النگـــوی ِ  پدر سوخته ات

تخت و تاجت ملکه ، تا که نرفته ست به باد

رد کن آن بوســه ی کندوی پدرسوخته ات

بده تا مک بزنم اینهمه قایم نکنش

زیر ِ پیراهن ، لیموی پدرسوخته ات

دوست هرچند ندارم کـه بهارینه شوم

بفرست آن دو پرستوی پدرسوخته ات

شاید از نو به سرم زد بشکوفم که تو هم

بنشینی  لب  آن  جوی  پدر سوخته ات

بلــخ تا قونیه خاکستر بادت این شعــر

که تو تب/ ریزی هوهوی پدرسوخته ات

باز  شهرآورد ِ بین  " نه "  و  " آری "  گفتنت

بازی لبهای قرمز، چشم آبی ، خب که چه  ؟          

بچه ام ، عاشق ِ چشم ِ شکلاتی شده ام

پا  زمیـــن کوب ِ  لب ِ  آب نباتی  شده ام

بس  کــه ایـن عشق درآورده بــه زانـــو من را

چند وقتی ست که دلبسته ی ِ تاتی شده ام

خنده های ِ تو بـــه من سرکشی آموخته است

بی جهت نیست که شورشگر و خاطی شده ام

زیر ِ بازارچه ، چون قیصر ِ چاقــو در دست

خسته از اینهمه دلتنگی ِ لاتی شده ام

حالی ام  نیست  فقط دست ِ تو را میخواهم

گم ، در این شهر ِ شلوغ ِ قر و قاطی شده ام

فکــر ِ من نیستی و من به تو می اندیشم

دلخوش ِ حس ِ قشنگ ِ تله پاتی شده ام!

جای ِ دوری  نرود یا بــه کسی برنخورد

دختر ِ خان! تو ببخشم که دهاتی شده ام

قرعه ی ِ من به تـو هرگز نرسیدن افتاد

من که قربانی ِ بغض ِ طبقاتی شده ام

تاج ِ مویت دستباف از شهـر ِ تبریز آمده

زرد و نارنجی، طلا رنگ و دل انگیز آمده

چشمهایت امپراتوری ِ عشقی گمشده

سرمه دان ِ نقـــــره ، با باران ِ یکریز آمده

نازخاتـــون ِ آپادانایی و خونخواه ی عشق

فر ِ بشکوهت سپاهی غرق ِ تجهیز آمده

لشکری پا در رکاب ِ تو ، درختان ، صف به صف

تیغی از شاخه به دست و پا به مهمیز آمده

خش خش ِ برگ است و باد از تیسفون تا پارسه

نامه هـــای ِ  پاره ی ِ  خسروی ِ  پرویـــز آمده

طاق ِ کسرای ِ دو ابروی ِ تو بعد از قرنها

فکـــر ِ رویا رو شدن با ظلم ِ چنگیز آمده

تیشه ی ِ فرهاد روی ِ پلک ِ خط ِ میخیت

حضرت ِ شیرین ، سوار ِ اسب ِ شبدیـز آمده

تو پوروچیستای ِ زرتشتی و آتشدان به دست

قلبت از شهریـــوری گـــرم و شررخیــــز آمده

غصه ها را تار و مار از خنده ی ِ خود میکنی

ماه ِ مهـــرت با شبی غمگیـــن گلاویز آمده

حکمرانی کن پس از این پادشاه ِ فصلها !

آمدن های ِ تو یعنـــی فصل ِ پاییـــز آمده

آنقدر مستی که مویت را شرابی میکنی 

باز سهم ِ باد را خانـــــــه خرابی میکنی 
 

ماه ، آنهم روز ِ روشن ، دیده تا حالا کسی؟ 

کوچه را هر صبح با خود آفتـــابی میکنی 
 

تاجر ِ فیـــروزه ، نیشــــابوری از پروانه ای 

جاده را ابریشــــم ، از گلهای ِ آبی میکنی 
 

من که اهلش نیستم اما تعارف، بد که نیست 

کی مرا مهمـــــان ِ آن باغ ِ گلابی میکنی؟ 
 

هرچه لبهایت فشرده ، یادگیری بهتر است 

بوسه را کی بر لبم قفل ِ کتابی میکنی؟
 

می خورم از موی ِ تو شلاق و جرمم عاشقی ست 

عشق را سیلی خور ِ حکم ِ غیابی میکنی
 

چون غریبه جمع می بندی به جای ِ تو، " شما " 

باز خوشحالم مرا آدم حســــــابی میکنی 
 

مثل ِ هر شب ، سر زده تا بسترم سر میزنی

پلک را نابــــاور ِ بیــــــــــدارخوابی میکنی
 

سوخت نسلم، روسری بردار، بس کن، تا به کی

دلخوشم با وعده هـــــــای ِ انقلابی میکنی؟
 

"دوستــت دارم" ،  ندارد جز سکوتت پاسخی 

باز من را مات ازاین حاضــــرجوابی میکنی

 

دختر ِ سعدی! هلاک ِ بوسه ای شیرازی ام 

آنقدر مســـــــتم که حتی با لبی هم راضی ام 
 

تا که بابا "مشــرف الدین" برنگشته ، زود باش 

کمتر از اینها بده با خنده هـــــــایت بازی ام 
 

مادرت من را نبیند پشــــــت ِ در، بد میشود 

رویگردان از " اتابــــک خان" و حکم ِ قاضی ام 
 

خنجر ابرو! چشمهـــــایت غارت ِ قوم ِ مغول 

زخمی از ناز ِ تو و مغلــــوب ِ مژگان تازی ام 
 

خوانده ام رقص ِ تو را در بوستان ِ شیخ اجل 

عاشق ِ پروانگی های ِ تو و طنــــــــازی ام 
 

نیست همرنگ ِ لبانت در گلســـــــتان ِ انار 

با فقط یک باب از بوسیــدنت هم راضی ام 
 

مثل ِ بابای ِ تو من هم کار و بارم شاعری ست 

تکه نانی دارم و اهـــــــل ِ غزلپـــــردازی ام 
 

اهل ِ این دوره که نه، از قرن ِ دوری آمـــدم 

ساکن ِ آینده و برگشـــته سوی ِ ماضی ام 
 

من همین هستم که می بینی: زلال و ساده دل 

خســـته از هرچه ریا و هرچه ظاهر سازی ام 
 

این غزل تقدیم ِ تو، با من عروسی میکنی؟

ای فدااااااای ِ " بله " ی ِ تو دلبر ِ شیرازی ام!
 

هیچ هم زیبا نبودی، من تو را زیبا کشیدم

بی جهت اغراق کردم، دلبر و رعنا کشیدم
 

از " لئوناردو داوینچی" عذرخواهی میکنم که

اینهمه عکس ِ تو را مثل ِ "مونالیزا" کشیدم
 

تو نمیدانستی اصلاً "شهرزاد" ِ قصه ها چیست

من هزار و یک شب از موهای ِ تو یلدا کشیدم
 

دلخوش ِ نیلوفری در گوشه ی ِ مرداب بودی

من تو را مهتاب گون تا آسمان بالا کشیدم
 

نه عسل، گس بود طعم ِ بوسه هایی که ندادی

من چه احمق خانه ات را قصر ِ کندوها کشیدم
 

چشم ِ تو معمولی اما من میان ِ شعرهایم

زورقی با پلک ِ پارو در دل ِ دریا کشیدم
 

من چه بی انصاف بودم با ترازوی ِ دلم که

تار ِ مویت را برابر با همه دنیا کشیدم
 

با چه رویی بعد از این شعر ِ "نظامی" را بخوانم

بس که "مجنون" بودم و بیخود تو را "لیلا" کشیدم
 

مرغ ماهی خار ِ بد ترکیب! جوجه اردک ِ زشت!

باورت شد که تو را شهزاده ی ِ قوها کشیدم؟
 

دختری زیباتر از تو بعد از این برمیگزینم

دختری که ناز ِ او را از همین حالا کشیدم
 

بعد از این خوش باش با او، میروم از خاطراتت

خاطرت آسوده باشد از خیالت پا کشیدم

با توام آااااای ! پدر سوخته بازی کافی ست

هی خرابم کنی و باز بسازی کافی ست

چشم ِ تو کاشف ِ گیرایی ِ صد در صد ِ عشق

زکریـــــــــــا شدن ِ الکل ِ رازی کافی ست

شــــــــــاه توتی، بگذار آب شوی در دهنم

هی نگو بر لب ِ من دست درازی کافی ست

بیخیال ِ "چه شود" یا "چه شده"، حـــال بده

اینهمه جمله ی ِ مستقبل و ماضی کافی ست

سنتی نیست ویــــــــالون، بنشین تار بزن

شانه را آرشـــــه بر مو بنوازی کافی ست

هر کــــــــــرانه که دلم را ببری باخت تری

دختر ِ صهیون ! اشغال ِ اراضی کافی ست

اسب ِ من ! سرکشی ات خسته ترت خواهد کرد

سعی کن رام شوی یکـــه نتازی، کافی ست

برنمی دارم دست از سر ِ تو می فهمی؟

پس نرو یکطرفه خانه ی ِ قاضی کافی ست

"شاه" فهمیده قشنگی ِ تو فوق العاده ست

نیست "لازم" که بر این "حکم" بنازی، کافی ست

می رسم من به تو و می شکنــــــم قاعده را

حسرت ِ دوری ِ خطــــهای ِ موازی کافی ست

واقعی باش بیــــــــــــــا کنج ِ اتاقم بنشین

بعد از این دلخوش ِ دنیای ِ مجازی کافی ست

پلک ِ خیس ِ مرا بهم بگذار، یک دل ِ سیر خواب میخواهم

بستر ِ ابرهای ِ بارانی، بالش ِ آفتاب میخواهم
 

فارغ از هرچه هست باید بود، بعد از این مست ِ مست باید بود

در بغل زیر ِ خاک لای ِ کفن، خمره ای از شراب میخواهم
 

نه که قرآن انار ِ نیشابور، شعر سعدی و حافظ و انگور

لذت ِ این گناه کردن را، جای ِ هرچه ثواب میخواهم
 

چند رمان جهان ِ خاموشی، داستان از شب ِ فراموشی

جای ِ سنگ لحد به روی ِ سرم، چند جلد ِ کتاب میخواهم
 

تا بفهمند خسته از تبرم، زیر ِ توفان چه آمده به سرم

از گل ِ سرخ ِ مانده زیر ِ تگرگ، اشکهای ِ گلاب میخواهم
 

شیخ! هرچه چرند گفتی بس، هی شکر خورده قند گفتی بس

من به جای ِ تو بر سر ِ خاکم، چهره ای بی نقاب میخواهم
 

گرچه دندان ِ کهکشان شیری ست،اینهمه کج مداری از پیری ست

من جهانی بنا شده از نو، مملو از عشق ِ ناب میخواهم
 

این غزل بر غبار ِ من بنویس، روی سنگ ِ مزار ِ من بنویس

اینهمه جا چرا زمین آورد؟ از خدا من جواب میخواهم


 

خانه ات در باغی از شیراز باشد بهتر است

دور ِ آن پرچین ِ سرو ِ ناز باشد بهتر است

گرچه بالا هست امکان ِ سقوطم ، باز هم

آمدن با اولین پرواز باشد بهتر است

جای ِ این احوالپرسی ، از لبانم لب بگیر

بوسه دادن از همان آغاز باشد بهتر است

درصد ِ گیرایی اش بالاست ، بیش از این نریز

بی شرف ! چشم ِ تو کمتر ناز باشد بهتر است

گرچه در کولاک ِ کوهستانی ات گم میشوم

دکمه هایت روز ِ برفی باز باشد بهتر است

آن دو خرگوشی که سر تا آسمان برداشته

سهم ِ هر یک ، چنگی از شهباز باشد بهتر است

می شود آرام غافلگیرشان کرد و گرفت

گرچه مرد از دور، تیرانداز باشد بهتر است

نه! نمی خواهم نتی عریانی ات را دم زند

خانه ، خاموش و بدون ِ ساز باشد بهتر است

جز من و تو مهره ای دیگر در این شطرنج نیست

کیش و مات ِ شاه ، با سرباز باشد بهتر است

کاغذ از وصف ِ تنت هرچند کم می آورد

شرح ِ آغوش ِ تو با ایجاز باشد بهتر است

بادها هرگز نباید بو برند این شعر را

بین ِ ما این خاطره ، یک راز باشد بهتر است

"شهراد میدری"

شده هرگز دلت مال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

نگاهت سخت دنبال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

برایت اتفاق افتــــــــــاده در یک کافه ی ِ ابری

ته ِ فنجان ِ تو فال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

خوش و بش کرده ای با سایه ی ِ دیوار، وقتی که

دلت جویای ِ احوال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

چه خواهی کرد اگر هربار گوشــــی را که برداری

نصیبت بوق ِ اشغال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

حواس ِ آسمانت پرت روی ِ شیشـــــــه های ِ مه

سکوتت جار و جنجال ِ کسی باشد که دیگر نیست

شب ِ سرد ِ زمستانی ، تو هم لرزیده ای هرچند

به دور ِ گردنت شال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

تصور کن برای ِ عیدهـــــــــــــــــای ِ رفته ، دلتنگی

به دستت کارت پستال ِ کسی باشد که دیگر نیست

شبیــــه ِ ماهی ِ قرمز به روی ِ آب می مـــــــــانی

که سین ات هفتمین سال ِ کسی باشد که دیگر نیست

شود هر خوشه اش روزی شرابی هفتصد ساله

اگر بغضت ، لگد مال ِ کسی باشد که دیگـــر نیست

چه مشکل می شود عشقی که حافظ در هوای ِ آن

الا یا ایها الحال ِ کسی باشد که دیگـــر نیست

رسیدن سهم ِ سیب ِ آرزوهــــــــایت نخواهد شد

اگر خوشبختی ات کال ِ کسی باشد که دیگر نیست

خواستم پنجره را باز کنم گفتی نه

جای ِ مهتاب ، تو را ناز کنم گفتی نه

دست بردم بزنم پرده به یکسو و خودم

خانه را غرق در آواز کنم گفتی نه

به سرم زد گل ِ گلدان ِ اتاقت بشوم

عطر ِ خود را به تو ابراز کنم گفتی نه

آرزو داشتم آیینه شوم تا که تو را

یک دل ِ سیر برانداز کنم گفتی نه

زخمه برداشتم از شوق شده مثل نسیم

تاری از موی ِ تو را ساز کنم گفتی نه

آمدم حافظ ِ آن شاخه نباتت باشم

عشق را ساکن ِ شیراز کنم گفتی نه

زیر ِ آوار ِ سکوتی که به جانم می ریخت

لب گشودم ، سخن آغاز کنم گفتی نه

دلخور از تو ، به در ِ باز ِ قفس خیره شدم

آسمان گفت که پرواز کنم  ، گفتی نه!

گرچه بر چشمت جسارت کرده ، آهو را ببخش

گرچه خود را جا زده جای ِ تو، شب بو را ببخش

هیچ منظوری ندارد می خرامد مثل ِ تو

کبک ِ نازم! راه رفتن های ِ تیهو را ببخش

با فقط یک تار، احساس ِ رهایی میکنند

بادهای ِ هرزه گرد ِ بوسه بر مو را ببخش

آرزو دارد غلام ِ حلقه بر گوشت شود

خوش خیالی های ِ باغ ِ آلبالو را ببخش

جان به در برده ست از امواج ِ چشم ِ آبی ات

آن که کشف از پلکهایت کرد پارو را ببخش

خواستار ِ شورشی با طعم ِ لبهای ِ تواند

کودتای ِ آنهمه سرباز ِ کندو را ببخش

دور اگر برداشت دور ِ دستهایت ، بیخیال

آفتاب ِ تن طلای ِ من! النگو را ببخش

کرده از اندام ِ تو معماری اش را اقتباس

اصفهان و آن پل ِ گستاخ ِ خواجو را ببخش

از شفاخواهی ِ دستت نسخه ها برداشتند

بوعلی سینا و طبّ ِ نوشدارو را ببخش

بی گمان نقشت کمال الملک را نقاش کرد

خودسرانه عاشقی های ِ قلم مو را ببخش

بازتاب ِ ماه ِ تو در ماه ِ تو در ماه ِ توست

آینه در آینه ایوان ِ نه تو را ببخش

با خیالت خاطراتی دور پنهان کرده اند

دلخوشی ِ گنجه های ِ کنج ِ پستو را ببخش

فلسفه یعنی تو که بالاتری از درک ِ عشق

سفسطه بازی ِ سقراط  و ارسطو را ببخش

شاعری مثل ِ مرا کرده خدا دیوانه ات
پس به من خرده نگیر و

تا ابد او را

ببخش                 

کافه چی! در رگ ِ قلیان ِ من انگور بریز

بر سرش آتش ِ خونخواهی ِ تیمور بریز

شب ِ جشن است بگو تا همه بشکن بزنند

خرده های ِ غم و اندوه ِ دلت ، دور بریز

منوی ِ رقص ببر هرکسی از راه آمد

روی ِ هر تخت ، سه تار و دف و سنتور بریز

جای ِ نعناع و هلو طعم ِ لب ِ سیب بده

بوسه ی ِ تلخ از آن دلبر ِ مغرور بریز

قهوه ی ِ ترک تر از چشم ِ بلایش برسان

ته ِ فنجان ِ مرا فال ِ شر و شور بریز

شاه ماهی ِ پریدخت ِ قشنگی آن سوست

حجله برپا کن و بر روی ِ سرش تور بریز

چه خوش اقبالم از اینکه تو به من می خندی

به حسابم همه را خلسه ی ِ لاهور بریز

من سلیمان ِ جهانم  سر ِ این قالیچه

دور تا دور ِ مرا لشکری از مور بریز

هرچه گفتم تو فقط چشم بگو، فهمیدی؟

هرچه گفتم فقط آماده ی ِ دستور بریز

آخر ِ کار که عاصی شدی از مستی ِ من

بر سرم هرچه دلت خواست تو مأمور بریز

بی شرف! اینهمه زیبا شدنت کافی نیست؟

در دل هر غزلــی جا شدنت کافی نیست؟
 

آینــــه آینــــه تالار ِ فریبایــــی ِ توست

هر طرف محو ِ تماشا شدنت کافی نیست؟
 

اینهمه سیب نچین حضرت ِ خاتون ِ شگفت!

نقش ِ تکــــراری ِ حوا شدنت کافی نیست؟
 

هر کـــه یک بار تو را دیده شده مجنونت

رحم کن بانو ! لیلا شدنت کافی نیست؟
 

گفتـــه بودند پرینـــــاز ، نگفتند اینقــــــــدر

مایه ی ِ رشک ِ پری ها شدنت کافی نیست؟
 

لعنتی! ماه نشو ، این همه شب قصه نگو

شهرزاد ِ شب ِ یلدا شدنت کافی نیست؟
 

ملکه! این همه سرباز ِ عسل ریز بس است

شهد ِ کندوی ِ غزلها شدنت کافی نیست؟
 

آی پروانـــه ترین پیــرهن ابریشـــم ِ رقص!

دشت تا دشت شکوفا شدنت کافی نیست؟
 

موشرابی ِ لب انگــوری ِ چشـــم الکل ِ مست!

پیک ِ هر بی سر و بی پا شدنت کافی نیست؟
 

دست بردارازاین دلبری ات ، یعنـــی چه ؟

هر طرف ورد ِ زبانها شدنت کافی نیست؟
 

من کــه هر ثانیه ای بی تو برایم قرنی است

در دلی تنگ ، چنین جا شدنت کافی نیست؟
 

خسته ام می روم از بندر ، توفانی کاش

مرد ِ آواره ی ِ دریا شدنت کافی نیست؟

دختر ِ خیام! یک جرعه شرابم میدهی؟

دزدکی بابا نفهمد شعر ِ نابم میدهی؟

مانده ام پشت ِ در ِ چوبی، "بفرما"یی بگو

تشنه هستم ، از سفال ِ کوزه آبم میدهی؟

تا نلرزم بیش از اینها در شب ِ موهای ِ تو

از دو چشم ِ روشن ِ خود آفتابم میدهی؟

نم نم ِ باران ِ انگور است و عطر ِ کاهگل

دست در دست ِ نسیمت ، پیچ و تابم میدهی؟

زخمه برمیداری از دل ، چین به چین ، با دامنت؟

رقص ِ پرشور ِ دف و چنگ و ربابم میدهی؟

بیتی از لبهای ِ من بر بیتی از لبهای ِ تو

یک رباعی سهم ِ این حال ِ خرابم میدهی؟

میهمانم میکنی با نان ِ داغ ِ گردنت؟

زیر ِ پیراهن دو تیهوی ِ کبابم میدهی؟

اینهمه اخترشناسی برده ای ارث از پدر

ماه ِ من! از آسمانت یک شهابم میدهی؟

راز ِ تقویم ِ جلالی در قد ِ موزون ِ توست

در گذر از غم شماری ها شتابم میدهی؟

میگذاری بالش ِ بازوی ِ خود زیر ِ سرم؟

خسته ام ، بر روی ِ سینه جای ِ خوابم میدهی؟

گزمه های ِ مست ِ سلجوقی نیفتد چشمشان

چهره می پوشانی و کمتر عذابم میدهی؟

مادرم را میفرستم سمت ِ نیشابورتان

در دل ِ تاریخ، یک "بله" جوابم میدهی؟

مخمل ناز تنت مرمر جادو هم هست

کار دست است و در آن رقص قلم مو هم هست

شاهکاری ابدی وه که چه استاد خطی!

نه فقط نسخ لبت، کوفی ابرو هم هست

قرنها نام تو غوغای جهانی ابدی

قرنها غرق سکوت تو هیاهو هم هست

بس که لیلی شده ای باد بیابانگردت

هرکجا موی تو صد قافله هوهو هم هست

آمدم تا که فقط دم نزنند از مجنون

تا بدانند که دیوانه تر از او هم هست

می شود با تو زمان را و مکان را خط زد

عشق یعنی سفر از سو به فراسو هم هست

بر مدار تو نه تنها همه دنیا در چرخ

رقص یکریز و خوش آهنگ النگو هم هست

راستی حضرت بوسه ! ملکه ! دلبر ناز !

عسل ناب تو در آن همه کندو هم هست؟

مانده ام تشنه شوم یا بنشینم به کمین

نه فقط چشمه ، که چشمان تو آهو هم هست

حق بده اینهمه پروانه برقصد با تو

اینچنین عطر تنی حسرت شب بو هم هست

یک نفر مثل تو می گفت بنازم شهراد

نه فقط عاشق من بلکه غزلگو هم هست

نگو هرگز نمی آیی، خیـــالت را نگیر از من

شبیهِ خوابِ شیرین شور و حالت را نگیر از من
 

خزر چشمــانِ شالی روسریِّ جنگــلی مویم!

به شوقت پیچِ چالوسم، شمالت را نگیر از من
 

پلنگی تا ابد خوشبخـــــت می مانم به یادِ تو

کفی از سرمه یِ چشـمِ غزالت را نگیر از من
 

برایت میشوم پروانــــــه یِ بدپیله یِ عاشق

نخی ابریشمِ مـــــویِ شلالت را نگیر از من
 

تمـــامِ طوطیـــــــانِ حافظیّه می شناسندم

غروب و گریه با هر برگه فالت را نگیر از من
 

شبِ چلّه که گرماگـــــرمِ آواز است شومینه

به جــانم شعله یِ رقصِ زغالت را نگیر از من
 

برایِ صنــــدلیِّ خــالیِ تو چـــــای میریزم

به فنجان لب زدنهایِ محـــالت را نگیر از من
 

به شمع و قابِ عکسی دلخوشم از تو سرِ سفره

دعایِ لحظه یِ تحویـلِ سالت را نگیر از من
 

به این یک درصدِ الکل که شـــــاید باز برگردی

همیشه "رازی"ام پس احتمـــالت را نگیر از من
 

به یادت قانعم گــاهی، غزل یا شعرِ کوتــاهی

نگو هرگز نمی آیی، خیـــــــالت را نگیر از من
 

من خوشم از تو نمی آید ، خب ، زور که نیست

دل من خواسته این گونه و ، مجبور که نیست

بوسه ات مال خودت ، دم نزن از نیشابور

لب تو گرچه اناری شده ، انگور که نیست

خب به من چه که در آیینه ، طلا میریزی

رونق اینهمه بازار، فقط  بور که نیست

هرچه شیرین، عسل ناب نخواهی شد نه!

با نمک بودن تو قصه ی پرشور که نیست

هرکسی گفته ، غلط کرده که آدم کشتی

چشمهای تو سیاه است ، سیانور که نیست

باد ! دست از سر پیراهن یوسف بردار

درد و یعقوب، خودش می بیند کور که نیست!

دست بردار از این ساز شکسته، به تو چه

ماه تو ماه نوازنده ی ماهور که نیست

اشتباه آمده ای سمت خلیجم ، برگرد

هر پری لایق خوشبختی این تور که نیست

لطف کن دست از سرم بردار، یارت نیستم

بیخودی زحمت نکش من دوستدارت نیستم

هی سر خود می بری هی چشم میدوزی به راه

من که همقد لباس انتظارت نیستم

خش خش پاییزم و خوشبخت با هر برگ زرد

غصه دار جای خالی بهارت نیستم

پیش من فرقی ندارد نوبری یا اینکه کال

بی تعارف فکر لبهای انارت نیستم

قله ی مغرور کوهم ادعایم میشود

تخته سنگی پیش پای آبشارت نیستم

توی قاب عکس بعد از این به من کم زل بزن

دستمال خیس گریه بر غبارت نیستم

سوز آوازت به من ربطی ندارد کافی است

بیقرار زخمه ی شبهای تارت نیستم

شعله ها را زودتر خاموش کن دیوانه جان!

معرکه کمتر بگیر، آتش بیارت نیستم

آخرین باری ست که امشب به تو سر میزنم

بعد از این یک لحظه هم دیگر کنارت نیستم

خب به من چه باز باران است و می لرزی تو خیس

من که مسئول ترک های مزارت نیستم