من تو را تا کبریــــــــا و بلکه شاید بیشـــتر

 دوست دارم چون خدا و بلکه شاید بیشـــتر

 دلخوشم حتی نگاهــی ، گاه گاهــی ، نیم پلک

 گرچه چشمــــانت بلا و بلکه شاید بیشــتر
 

 محو ِ تو می گریم و می خندم و دلواااااپسم

  عینهو دیوانه هــــا و بلکه شاید بیشـــــــتر

مـو برلیـــان ِ روانت صـــــــــــاف تا زیر ِ کمر

 پیکرت شمــــش ِ طلا و بلکه شاید بیشــتر

 

چشم ِ تو فیروزه ی ِ قاجـــاری ِ نصف ِ جهان

 اصفهــــانی از صفا و بلکه شاید بیشــــــتر
 

داده گل یک مزرعه خشخـاش بر روی ِ لبت 

سرخ مانند ِ حنــا و بلکه شاید بیشـــــــــتر

 

نسخه ی ِ نایاب ِ ناصر خسرویی با خط ِ شعر

 قرص ِ مهتابت شفا و بلکه شاید بیشــــــتر

 وصف ِ عشقم را " بنان " ی باید و قرنی مدام 

تار ِ پرسوز ِ " صبا " و بلکه شاید بیشـــــــتر
 

 با خیــــال ِ رفتن ِ تو بنــــد می آید نفـــس

 لازمی مثل ِ هوا و بلکه شاید بیشــــــــتر
 

آخر ِ این شعر، قلبی بعد ِ تو می ایســـتد 

شاعری توی ِ کما و بلکه شاید بیشـــــتر