در حيرتم ازاينهمه ترديد تو گاهي

آنگونه رها كردن و اين چشم براهي

كافيست پريشان بكند موي تورا باد

چون پرچمي افراشته در دست سپاهي

شطرنج بهم ريخته ي زندگي ماست

يك عمر به سربازي و يك روز به شاهي !

اي عشق چه كردي كه به نام تو دراين شهر

انگشت نماييم ؛ بخواهي و نخواهي

يك بار فقط چشم تورا ديده و انگار

افتاده دل ساده ام از چاله به چاهي !

ببخش این هر دو چشمم را اگر ناگاه می خوابد

که سربازان نمی خوابند وقتی شاه می خوابد

من از تو بوسه ی دزدانه ای میخواستم اما -

چه سود آنجا که صاحبخانه ای آگاه می خوابد

سبک تر می کند پلک تو تیغ راهزن ها را -

که گاهی کاروان خسته ای در راه می خوابد

چه در اندام تُرد خویشتن داری که خود حتی

پلنگ بر پتو در حسرت آن ماه می خوابد !

همیشه شاعری چون من در آغوش زنی اما -

پریزادی پریخو چون تو با اشباح می خوابد

کمی کوتاه تر از قبل می گردد شبم وقتی

زنی مانند تو با دامنی کوتاه می خوابد ...

ای که ابروی کجت از دم عقرب کج تر

سرمه بر چشم نکش تا نشود شب کج تر

ناز کم کن ، دلم آنگونه که میخواهی نیست

دوره ی عشوه گذشتست نکن لب کج تر

از کدامین طرف شهر گذشتی که چنین -

می شود یک طرف شهر مرتب کج تر

آری آنروز که نقاش به نقش تو رسید

ریخت بر روی دو چشم تو مرکب کج تر

بارها دیده در این شهر تورا باز که مست -

راه کج می روی ای ماه و من اغلب کج تر...

شبم طی می شد اما ماه را پيدا نمی كردم

اگر آن دكمه ی پيراهنت را وا نمی كردم

تو در زير لباست باغ سيبی داشتی و من

دلم را چون اناری روي دستت دانه می كردم

تو هم ای مهربان اينقدرها عاشق نمی ماندی

اگر هي وعده ی امروز را فردا نمی كردم

به شوق ديدنت تا صبح می شستم دو چشمم را

شبم طی می شد اما پلك خود را تا نمی كردم

چه خوبی داشت پس تنها و تنها عشق ورزيدن

اگر گاهی ازين ديوانه بازی ها نمی كردم

زمين چرخيد و سيبی سرخ در دستان من افتاد

اگر با من نبودی عشق را معنا نمی كردم...