ببخش این هر دو چشمم را اگر ناگاه می خوابد

که سربازان نمی خوابند وقتی شاه می خوابد

من از تو بوسه ی دزدانه ای میخواستم اما -

چه سود آنجا که صاحبخانه ای آگاه می خوابد

سبک تر می کند پلک تو تیغ راهزن ها را -

که گاهی کاروان خسته ای در راه می خوابد

چه در اندام تُرد خویشتن داری که خود حتی

پلنگ بر پتو در حسرت آن ماه می خوابد !

همیشه شاعری چون من در آغوش زنی اما -

پریزادی پریخو چون تو با اشباح می خوابد

کمی کوتاه تر از قبل می گردد شبم وقتی

زنی مانند تو با دامنی کوتاه می خوابد ...