باور نداشتم که چنین واگذاری ام
در موج خیز حادثه تنها گذاری ام

آمد بهار و عید گذشت و نخواستی
یک دم قدم به چشم گهرزا گذاری ام

چون سبزه رمیده به صحرای دور دست
بختم نداد ره که به سر، پا گذاری ام

هر کس، نسیم وار، ز شاخم نصیب خواست
تا چند ، چون شکوفه به یغما گذاری ام ؟

عمری گذاشتی به دلم داغ غم ، بیا
تا داغ بوسه نیز به سیما گذاری ام

با آنکه همچو جام شکستم به بزم تو
باور نداشتم که چنین واگذاری ام !!!

من اگــر مرد بودم،

دست زنی را میگرفتم...

پا به پایش فصل ها را قدم میزدم

و برایش از عشق و دلدادگی میگفتم

تا لااقل یک دختر در دنیا

از هیچ چیز نترسد!

شما زن ها را نمی شناسید!

زن ها ترسو اند

زن ها از همه چیز می ترسند

از تنهایی

از دلتنگی

از دیروز

از فردا

از زشت شدن

از دیده نشدن

از جایگزین شدن

از تکراری شدن

از پیر شدن

از دوست داشته نشدن

و شما برای رفع این ترس ها،

نه نیازی به پول دارید

نه موقعیت

و نه قدرت...

نه زیبایی

و نه زبان بازی!!!!!

کافیست فقط حریم بازوانتان راست بگوید!

کافیست دوست داشتن و ماندن را بلد باشید!

تقصیر شما بود که زن ها آن قدر عوض شدند...

وقتی شما مردها شروع کردید به گرفتن احساس امنیت،

زن ها عوض شدند!

آن قدر که امنیت را در پولِ شما دیدند

آن قدر که ترس از دوست داشته نشدن 

را،

با جراحی پلاستیک تاخت زدند

و ترس از تنها نشدن را 

با بچه دار شدن،... وَ وَ وَ...

عشق ورزیدن و عاشق کردن

هنر مردانه ای ست...

وقتی زن ها شروع می کنند به ناز خریدن و ناز کشیدن،

" تعادل دنیا به هم می خورَد "

کاش من هم، همچو یاران، عشق یاری داشتم

خاطری می خواستم یا خواستاری داشتم

تا کشد زیبا رخی بر چهره ام دستی ز مهر،

کاش، چون ایینه، بر صورت غباری داشتم

ای که گفتی انتظار از مرگ جانفرساتر است!

کاش جان می دادم اما انتظاری داشتم.

شاخه ی عمرم نشد پر گل که چیند دوستی

لاجرم از بهر دشمن کاش خاری داشتم

خسته و آزرده ام، از خود گریزم نیست، کاش

حالت از خود گریزِ چشمه ساری داشتم.

نغمه ی سر داده در کوهم، به خود برگشته ام

که به سوی غیر خود راه فراری داشتم،

محنت و رنج خزان این گونه جانفرسا نبود

گر نشاطی در دل از عیش بهاری داشتم

تکیه کردم بر محبت، همچو نیلوفر بر آب

اعتبار از پایه ی بی اعتباری داشتم

پای بند کس نبودم، پای بندم کس نبود

چون نسیم از گلشن گیتی گذاری داشتم

آه، سیمین! حاصلم زین سوختن افسرده است

همچو اخگر دولت ناپایداری داشتم!...

نیمی از شب می گذشت و خواب را 

 ره نمی افتاد در چشم ترم 

جانم از دردی شررزا می گداخت 

خار و سوزن بود گفتی بسترم 

بر سرشکم درد و غم می بست راه 

می شکست اندر گلو فریاد من 

بی خبر از رنج مادر ، خفته بود 

 در کنارم کودک نوزاد من 

خیره گشتم لحظه ای بر چهره اش 

بر لب و بر گونه و سیمای او 

نقش یاران را کشیدم در خیال 

تا مگر یابم یکی مانای او 

شرمگین با خویش گفتم زیر لب 

با چه کس گویم که این فرزند توست ؟

 وز چه کس نالم که عمری رنج او 

یادگار لحظه ای پیوند توست ؟

گر به دامان محبت گیرمش 

همچو خود آلوده دامانش کنم 

ننگ او هستم من و او ننگ من 

ننگ را بهتر که پنهانش کنم 
 

با چنین اندیشه ها برخاستم 

جامه و قنداق نو پوشاندمش

بوسه ای بر چهر بی رنگش زدم 

زان سپس با نام مینا خواندمش

ساعتی بگذشت و خود را یافتم 

در گذرگاهش و در پشت دری

شسته روی چون گل فرزند را 

با سرشک گرم چشمان تری

از صدای پای سنگینی فتاد 

لرزه بر اندام من ، سیماب وار 

طفل را افکندم و بگریختم 

دل پر از غم ، شانه ها خالی ز بار 

روز دیگر کودکی بازش خبر 

می کشید از عمق جان فریاد را 

 داد می زد : ای ! فوق العاده ای

خوردن سگ ، کودک نوزاد را

مرا زین چهره ی خندان مبینید 

که دل در سینه ام دریای خون است 

 به کس این چشم پر نازم نگوید

 که حال این دل غمدیده چون است 

 اگر هر شب میان بزم خوبان 

به سان مه میان اخترانم 

به گاه جلوه و پاکوبی و ناز 

اگر رشک آفرین دیگرانم 

اگر زیبایی و خوشبویی و لطف 

 چو دست من ،‌ گل مریم ندارد 

اگر این ناخن رنگین و زیبا 

 ز مرجان دلفریبی کم ندارد 
 

اگر این سینه ی مرمرتراشم 

به گوهرهای خود قیمت فزوده 

اگر این پیکر سیمین پر موج 

به روی پرنیان بستر ، غنوده 

اگر بالای زیبای بلندم 

به بالا پوش خز ، بس دلفریب است 

میان سینه ی تنگم ، دلی هست 

که از هر گونه شادی بی نصیب است 

مرا عار ‌آید از کاخی که در آن 

نه آزادی نه استقلال دارم 

 مرا این عیش ، از اندوه خلق است 

 ولی آوخ زبانی لال دارم 

نه تنها مرکب و کاخ توانگر 

 میان دیگران ممتاز باید 

 زن اشراف هم ملک است و این ملک 

ظریف و دلکش و طناز باید 

مرا خواهد اگر همبستر من 

 دمادم با تجمل آشناتر 

مپندار ای زن عامی ، مپندار 

مرا از مرکب او پربهاتر 

چه حاصل زین همه سرهای حرمت 

که پیش پای کبر من گذارند ؟

که او فردا گرم از خود براند 

مرا پاس پشیزی هم ندارند 

لبم را بسته اند اندیشه ام نیست 

 که زرین قفل او یا آهنین است 

 نگوید مرغک افتاده در دام 

که بند پای من ، ابریشمین است 

مرا حسرت به بخت آن زن آید 

 که مردی رنجبر همبستر اوست 

چنین زن ، زرخرید شوی خود نیست 

 که همکار و شریک و همسر اوست 

تو ، ای زن ای زن جوینده ی راه 

چراغی هم به راه من فراگیر 

نیم بیگانه ، من هم دردمندم 

دمی هم دست لرزان مرا گیر

چرا رفتی، چرا؟- من بی قرارم،

به سر ، سودای آغوش تو دارم.-

نگفتی ماهتاب امشب چه زیباست؟

ندیدی جانم از غم ناشکیباست؟ 

نه هنگام گل و فصل بهارست؟

نه عاشق در بهاران بیقرارست؟

نگفتم با لبان بسته ی خویش

به تو راز درون خسته ی خویش؟

خروش از چشم من نشنید گوشت؟

نیاورد از خروشم در خروشت؟

اگر جانت ز جانم آگهی داشت

چرا بی تابیم را سهل انگاشت؟

کنار خانه ی ما کوهسار است:

ز دیدار رقیبان برکنار است. 

چو شمع مهر خاموشی گزیند،

شب اندر وی به آرامی نشیند. 

ز ماه و پرتو سیمینه ی او

حریری اوفتد بر سینه ی او. 

نسیمش مستی انگیزست و خوشبوست،

پر از عطر شقایق های خودروست. 

بیا با هم شبی آنجا سرآریم،

دمار از جان دوری ها برآریم! 

خیالت گرچه عمری یار من بود،

امیدت گرچه در پندار من بود،

بیا امشب شرابی دیگرم ده!

ز مینای حقیقت ساغرم ده!

دل دیوانه را دیوانه تر کن.

مرا از هر دو عالم بی خبر کن.

بیا! دنیا دو روزی بیشتر نیست؛

پی ِ فرداش فردای دگر نیست.

بیا... اما نه، خوبان خود پرستند:

به بندِ مهر، کمتر پای بستند.

اگر یک دم شرابی می چشانند،

خمارآلوده عمری می نشانند. 

درین شهر آزمودم من بسی را:

ندیدم باوفا زانان کسی را.

تو هم هر چند مهر بی غروبی،

به بی مهری گواهت این که خوبی.

گذشتم من ز سودای وصالت،

مرا تنها رها کن با خیالت!

بگذشــت مــرا ای دل بـا بی خـبری عـمری

بـا بی خـبری از خـود کردم ســپری عـمری

چـون شـعله سرانجامم خاموشی و سردی شـد

هـر چـند ز مـن سر زد دیـوانـه گری عـمری

نـرگـس نـشـدم ، دردا ! تـا تـــاج زرم بـاشــد

چـون لاله نـصیـبم شد خـونیـن جگری عـمری

دل همچو پـرسـتـویی هـردم به دیــاری شــد

آخر چه شـدش حـاصل زین دربدری عـمری

دلـدار چه کـس بـودم یا دل به چه کـس دادم

از شورِ چه کس کردم شوریده سری عمری

تـا روی نـکـو دیـــدم آرام ز کــف دادم

سـرمایـه ی رنجم شد صاحب نظری عـمری

پــیونـد تــن و دل را پـیوسـته جـــدا دیـدم

دل با دگـران هـر دم تـن با دگـری عـمری

زندگی را ورق بزن...

هر فصلش را خوب بخوان...

با بهار برقص...

با تابستان بچرخ...

در پاییزش عاشقانه قدم بزن...

با زمستانش بنشین و چایت را به سلامتی نفس کشیدنت بنوش...

زندگی را باید زندگی کرد، آنطور که دلت 

می گوید.

مبادا زندگی را دست نخورده برای مرگ بگذارى...

فعل مجهول

بچه ها سلام ... صبحتان به خیر

درس امروز ما فعل مجهول است 

فعل مجهول چیست می دانید؟ 

نسبت فعل ما به مفعول است

در دهانم زبان چو ...

                 بقیه شعر در ادامه مطلب

مرا هزار امید ست و هـــر هـــــزار تـویــــی

          شروع شــــــادی و پایـــــان انـــتظار تــــویی

                  بهــارها که ز عمرم گذشت و بی تــو گذشت 

                       چه بود غیـــــر خزانـــها ؟ اگر بهار تـــــویی

                             دلــــم ز هر چه بـه غیــــر از تـو خالی مانـد

                                     درین سرا تــو بمان ؛ ای که ماندگار تــویـی

                                         شهاب زود گـــذر لحظه هـــای بلهوسی ست

                                               ستاره ای کــه بخنـــدد بـه شــــام تار تـــویی

                                                   جهانیـان همـــه گـــر تشنـگان خـــــون  منند

                                                       چه باک زان همه دشمـن که دوستدار تـویی

                                                       دلـم صحرای لبــــریـــــز آرزومنـــــــدی سـت 

                                                      مرا هزار امیـــــد ست و هـر  هـزار تـویـــی

                                                                             سیمین بهبهانی