وقتی از فکر غزل‌هایم سرت آتش گرفت

باورم کردی ، ولیکن ، باورت آتش گرفت

درد من را با قفس گفتی ، صدایت دود شد

مرغ عشقت سوخت ، بال کفترت آتش گرفت

خیس باران آمدی ، سرما سیاهت کرده بود

آنقدر بوسیدمت تا پیکرت آتش گرفت

گفته بودی من لبالب آتشم پروانه جان

پس چرا پروا نکردی تا پرت آتش گرفت

گفته بودی شعرهایت سرد و بی روحند ، مَرد

شعرهایم را نوشتی ، دفترت آتش گرفت

دستهایم را گرفتی رفتنت نزدیک بود

دستهایت داغ شد انگشترت آتش گرفت

من لبالب آتشم اما نمی‌دانی چقدر

سینه‌ام با نامه‌های آخرت آتش گرفت