من نام کسی نخوانده ام الا تو
با هیچ کسی نمانده ام الا تو

عید آمد و من خانه تکانی کردم
از دل همه را تکانده ام الا تو

هم چشمه و هم رود کپک خواهد زد
هم آتش و هم دود کپک خواهد زد

شور و نمک تمام هستی عشق است
بی عشق جهان زود کپک خواهد زد

کم نامه ی خاموش برایم بفرست

از حرف پرم گوش برایم بفرست

دارم خفه می شوم در این تنهایی

لطفاً کمی آغوش برایم بفرست

می لرزم و ضعف دید دارم دکتر

مجنونم و شکل بید دارم دکتر

لبهای من از تب جنون می سوزند

بوسیدگی شدید دارم دکتر!!

می آیی و آب می شود تب هایم

مهتاب تمام می شود شب هایم

لب بر لب تو گذاش... بیدار شدم

طعم گس بوسه می دهد لب هایم

تا از لب تو شنید بوسه بوسه

از روی لبم پرید بوسه بوسه

پس کی تو مرا...؟ کی تو مرا...؟ کی تو مرا...؟

جانم به لبم رسید بوسه بوسه

دل می شود از تو قرص با یک بوسه

احوال مرا بپرس بــــــــــــا یک بوسه

لب های تو نسخه ای مرا پیچیدند

صبح و شب و ظهر، قرص، با یک بوسه!!

طفلک پسرم باز مجابش کردم

بی شام  به زور قصه خوابش کردم

ناگاه کبوتری به خوابش  آمد

ناچار گرفتم و کبابش کردم

ما با دلمان هنوز مشکل داریم

صد سنگ بزرگ در مقابل داریم

معشوق خودش می برد و می دوزد

انگار نه انگار که ما دل داریم

کاش بارانی ببارد قلب ها را تر کند

بگذرد از هفت بند ما، صدا را تر کند
 

قطره قطره رقص گیرد روی چتر لحظه ها

رشته رشته مویرگ های هوا را تر کند
 

بشکند در هم طلسم کهنه ی این باغ را

شاخه های خشک و بی بار دعا را تر کند
 

مثل طوفان بزرگ نوح در صبحی شگفت

سرزمین سینه ها تا ناکجا را تر کند
 

چترهاتان را ببندید ای به ساحل مانده ها

شاید این باران -که می بارد- شما را تر کند

بعد از سلام ، عرض کنم خدمت شما

ما نیز آدمیم بلا نسبت شما

بانوی من ، زیاد مزاحم نمی شوم

یک عمر داده است دلم زحمت شما

باور کنید باز همین چند لحظه پیش

با عشق ، باز بود سر صحبت شما

بانو ، هنوز هم که هنوز است ، به دلم

سر می زند زنی به قد و قامت شما

این خانه بی تو بوی بد مرگ می دهد

با هیچ چیز پر نشده ، غیبت شما

انگار قرن هاست که کوچیده ای و ما

بر دوش می کشیم غم غربت شما

ما درد خویش را به خدا هم نگفته ایم

تا نشکنیم پیش کسی ، حرمت شما

من بیش از این مزاحم وقتت نمی شوم

بانو خدا زیاد کند عزت شما!

سرد است تبی که در تنم افتاده

نام چه کسی از دهنم افتاده ؟

یک روز یقیناًِ خفه ام خواهد کرد

دستی که به دور گردنم افتاده

بنویس که عشق آخرم باران است

این چتر همیشه بر سرم باران است

بگذار که پاک آبرویم برود

بنویس که دوست دخترم باران است          

با حوصله کیف و چمدانم را بست

-انگار که دست و پای جانم را بست-

گفتم که بگویم چقدر دوس...ولی

با بوسه ی محکمی دهانم را بست      

از دست زمانه تیر باید بخوری

دائم غم ناگزیر باید بخوری

صد مرتبه گفتم عاشقی کار تو نیست

بچه ! تو هنوز شیر باید بخوری  

در آب که شستی تن بی تابت را

دیدند تمام رودها خوابت را

 لبهام به شکل بوسه ـ ماهی شده اند

 بنداز درون آب قلابت را

                                     امروز خراب دیشبم از بوسه

                               لبریز حرارت و تبم از بوسه

                        بر روی لبم بدوز لب هایت را

                  امروز که من لبالبم از بوسه

                            عشق آمد و ناگهانی از بوسه نوشت

                      یک آیه ی آسمانی از بوسه نوشت

                با قرمز لب های قشنگت تا صبح

         بر روی لبم رمانی از بوسه نوشت

عمریست شبانه روز لب هایت را...

لب باز نکن هنوز لب هایت را...

نه ! سیر نمی شوم به چندین بوسه

بر روی لبم بدوز لب هایت را!

وقتی (به سلامت) است روی لب تو

انگار قیامت است روی لب تو

لب بر لب تو... دوباره برمی گردم

این بوسه امانت است روی لب تو!

بی دغدغه همچنان تو را می بوسم

           بی بوسه عزیز! در خودم می پوسم

                            آنقدر به بوسه ی تو معتادم که

                                    یک قافیه در میان تو را می بوسم!

مصراع نخست: من تو را می بوسم

           در مصرع بعد هم تو را می بوسم

                      ایراد ندارد! به کسی چه! اصلا

                             شعر خودم است من تو را می بوسم!