ای مهربانتر از طلوع صبح ، یک روز چون من پیر خواهی شد

رختِ جوانی رنگ خواهد باخت ، درگیرِ این تقدیر خواهی شد
 

باور کنی یا نه سیاهی ها ، چون شب به سوی روز خواهد رفت

بهمن که بر زلفت نسشت ، آنروز ، دربندِ این زنجیر خواهی شد
 

دلبسته ات ، پیرت شدم ظالم ، از پیر خود هرگز نشو غافل

من با امیدت زنده خواهم ماند ، می دانی و دلگیر خواهی شد
 

وقتی برای باور چشمت ، تا صبح با کابوس جنگیدم

فهمیدم این کابوس رؤیا نیست ، خوابِ خوشم! تعبیر خواهی شد
 

چنگیز این اشعار خواهم ماند ، خونریزِ صدها آرزویِ پاک

خون غزلهایم به پای توست ، یک روز دامنگیر خواهی شد
 

من شوقِ دیدار تو را شاید ، با خود به قعرِ گور خواهم برد

با این که می دانم تو هم آن روز ، از دیدن من سیر خواهی شد

تنها تویی که ، از لب من ، شعر می شوی

هـرکس ، که لایق غـزل عاشقـــــــانه نیست

تو یعنی شعر ،یک آتشفشانِ خاموش و پنهانی

تو یعنی دفتری از کفر و ایمان و مسلمانی

تو یعنی عشق یک دریا غزل یعنی پریشانی

تو یعنی یک بغل دلواپسی، یک حسِ بارانی

تو یعنی زخم ، یعنی داغِ دنیا روی پیشانی

تو یعنی درد و دلهایم ، ندارد هیچ درمانی

تو یعنی آیه اعجاز ، از قرآن که می خوانی

تو یعنی سوره توبه، طواف و حج و قربانی

تو یعنی سردیِ بهمن ، تمام روز بورانی

تو یعنی بوی فروردین،تو یعنی عشقِ روحانی

تو یعنی ماهیِ آزاد ، یک دم هم نمی مانی

تو یعنی آنکه عمری را خلافِ رود می رانی

تو یعنی بت شکن ، یعنی تبر نزدِ نهالِ دل

و من یعنی :

برایت عشق پاشیدن ، دِرو کردن پشیمانی