بفرما؛ آخرش این شد؛ هزاران شهر دور از هم
دوتامان غرق تنهایی و محو حالتی مبهم

خیالت خام شد؛بردند از ما مهربانی را
حواست پرت شد؛خشکید باغ عشقمان کم کم

فراق اینجاست می بینی؟ اگر دقت کنی حالا
جدایی را نگاه کینه توزت کرده ؛ خاطر جَم

از آن وقتی که خودخواهی به دنیامان فرود آمد
گمانم غصه ی دوری نشسته در دل آدم

تو گفتی راستی را دوست می داری ولی آخر ـ
تمام قول هایت شد ؛ شبیه منحنی ها ؛ خَم

پُر از زهرند انگاری عسل ها در نبود ِ تو
شراب ناب هم انگار مخلوط َ ست با یک سَم

پس از تو حال من خوبست؛یک تصویر میخواهی؟
شبیه ساعتی بعد از وقوع زلزله در بَم

 

از تماشـــای تو هر کس رو به حــــیرانی رود

 اختیار از دست مجنـــون های  تهــرانی رود

باغ رویت را نشان ده تا که از زیبــــــایی اش

آبروی قــــالــی معـــــروف کرمــــــــانی رود

با حضــــور فـــرم شمشــــیری ابروهای تو

خاصیت از تیغــــــه­ ی چاقوی زنجـــانی رود 

رنگ روی گـــــونه های تو اگر پیــــــدا شود

رنگ و رو از زعفـران های خراســــــانی رود 

گل گلـی های قشــنگ دامنــــت آوازه اش

در میـــــان دختــــــران ناز افغـــــــــانی رود

سرخی لب هات باعث می شود بسیار زود

اعتـبــار سیــــب های ســــرخ لبنــــانی رود 

پسته ی لب باز کن تا شهر رفســـنجان تمام

قیمــــت بازارهـــــــایش رو بــــــه ارزانی رود 

وصف تو خوب اســـت باید در تمـام دوره ها

علــــــــت آوازه ی دلــــدار ایـــــــــرانی رود

جان من مال تو باشد، هرچه غم داری بده

روی کاغذ ثبـت کن هـــر چیز کم داری بده

تا مبـــــادا بـر تــن نـاز تـو آسیبـــی رســد

هرچه در اطراف خود قوطی سم داری بده

شهـــر عمـــرت از بلاهـــــا دور بــادا تا ابـد

در خیالت هرچه از احسـاس بــم داری بده

بخت خـــوب و فال­های سبــــــز ارزانـی تو

طـالع نحســـی اگر در جام جــــم داری بده

چال لبخند تو دائم ، حــــال خوبت مستــمر

خط اخم و مشکل پر پیــچ و خـــم داری بده

«آیة الکرسـی» هـزاران بار نذر شـــادی ات

در دل خـود ذره ای اندوه هــــم داری بده...

می ترسم از آن لحظه که موهـای تو را باد

در رقــص بینــدازد و دنیــــا شــود آشـــوب

آن وقت هـزاران نفر از مــــردمِ این شهــــر

آینـــد به دنبـــالِ تو ای دختـــرِ محـــــجوب

ای وای از آن روسری ... از ســــر که بیفتد

بر هـــــم زند آرامـــشِ هــــر انجمنــــی را

آن وقت غــزل خوانی و تعــــریفِ دمــــادم

از چشــم تو بیرون ببرد همچــــو منـــی را

می ترسم از آن لحظه که شیرینیِ لبهات

از رو بــبـــــرد رونـــقِ بــازارِ عســـــــــل را

ای وای اگــــر درک کند بــا تـــو رقیــــبــم

احساسِ هم آغوشی و گرمــــایِ بغل را

می ترسم از افسونِ نگاهــــی که تو داری

با ناز بیـــامیـــزد و بلـــــوا بشـــــــود بـاز...

هر کس که ببیـند بشـــود محـــــوِ نگـاهت

آنگاه شود شور و شــر ِعاشقـــی آغاز...

ای وای اگـــــــر چشـــمِ مــن آن روز ببــیــند

لبخندِ لبت رونقِ احســـاس کســــی هست

من با تو پـر از شعـــرم و وقتــی که نباشــی

یک شاعرِ در قافیــــه ها خورده به بن بست...

پُرِ زخمــــم و غــــم قهــــرِ تو مــاننـــد نمــک

به گمــــانم که بمیــــرم، تـو بگــویی بـه درک

به هــــوای تو دلــــم یکســــره، آرام و یــواش

می کشــد از ســــر دیــوار حیــــاط تـو سـرک

مدتی هـست که فهمیــده ام آن خنــده ی تو

در خودش داشــته مجمــوعه ای از دوز و کَلک

تا کـه من دق کنــم از غصــه، برایش هـــر روز

می کشی سرمه و سرخاب و سفیداب و زَرک

رنـگ و رویـــم شــده از تندی اخــــلاق تـو زرد

شــده ام لاغــر و پــژمرده، لبــم خــورده تـَـرک

دوستـی گفت: «گمــانم که به این حالـت تند

عاشقــی را زده در خــانه ی قلـب تو محــک»

«دوستــت دارم»و با گفتــن آن صـــــدهـا بــار

داده ام دست دل سنــگ و سیــــاه تو گَـــزک

گفتـه بودی که شـکایت نکنم...چشم! دعــــا:

حافظــت دســت خـــدا باشـــــد و اَللهُ مَعـَـــک

وقتی نباشی پستچی یک بسته غم می آورد

تصـویـری از آینــده ، با طـــرح عَــــــدَم می آورد

عمری به رسم عاشقی در گل نظر کردم ولی

گل با تمام خوشگلی پیــشِ تو کـــم مـی آورد

حتـــی رقابت بیــن تــو با گـل اگـر برپــا شود

بلـبل بـه نفع خوبیـَت صـدها قســم می آورد

من تازگی فهمیده ام بی مهـــربانی هـایِ تو

حتی درختِ ســرو هـم از غصـه خم می آورد

لــــرزیدنِ قلبم بــرایِ فکـــر تنهـــا رفـتنــــت

مــن را به یــادِ فاجعـه در شهر بـَم مـی آورد

من خواب دیدم نیستی،وَ غم به قصدِ مرگ من

یک قهــوه یِ قاجـار با مخـلوطِ سـم می آورد

جادویِ من در شاعری تنها نوشتن بود و بس

حس تو صـدهـا شعــر بـر لـوح و قلم می آورد

با تو می مانـَم که از نـام تو دل آذیــــن شود ...

تا که شرح عشقمان یک قصـــه ی دیرین شود

آنـقَـدَر شــور از دلـم صَــــــرفِ نگــاهــت می کنم

تا تمــام تلخـی چشمـــــــان تـو شیــرین شود

آنچنـــان پـــرشـــور می رقصــم کــه از تـأثیــر آن

مـوجِ موهــــایِ تو هـــم یکـجــور آهنگــین شود

مطـمئنــم هـــــم زمــــان بـا دیــدنِ لبخـــندِ تو

چشم هــایم روبــروی هــر غمـــی رویـین شود

جالب است اینکه: فقـط کافیـست تا نام تو را

بر زبان آرم کـــه از آن خـــانه عطـــرآگیـن شود

« دوستَت دارم » اگر جــزوِ گنــاهان من است
دوست دارم تا گنـاهم باز هـــم سنگین شود!

چشــم جـــــادویی و موهای رها از روســـــری

روی لب ها رنگ سرخ و شـکل مـوهــــا پـرپـری

مثل شمشیری که با یک ضـربه آدم می کشــد

قاتلـــی، آدمکشی ، اما به طــــــرز دیگـــــــری

تو بــدون شــک چنــان خوبی که در یک ثــانـیه

آبروی جمــع بت هــــای جهــــــان را می بــری

یـا بـه قـــول شـــــــاعران روزگــــــاران کـهــــن

پـرده ی ایمــــان اهـــــل ادعــــــــا را مـی دری

با توجــه به نگــاه نافـــــذ و ابـــــروی خـــــــاص

از تمـــــام دختـــــــران آنچـنـــــــــانی بــرتــــری

دختـر ســالی اگر شــایســته ســــالاری کننـد

نمــــره ات بـالاتــرین حـــــد کــلاس دلبــــــــری

لایق نـام خدایـــــانـی تـو، زیــــرا گفـــتـــه انــد:

«قدر زر زرگـــــر شناسد، قــــدر گوهر گوهری»

تو بجـای من قضاوت کن که آیا ممــکن اسـت

رد شـوم از روبه رویـت بی خیال و سـرسـری؟ 

تهران بدونِ بودنت انگار زندان می شود

با تو کویرِ لوت هم مانندِ تهران می شود

قلبِ مرا با چشمِ خود هر روز کافر می کنی

باز از حیایِ شرقی ات کافر مسلمان می شود

جان می دهی بار دگر جان داده را با بوسه ات

مردن پس از بوسیدنت، یک کارِ آسان می شود

می خندی و از نازِ تو بازارِ بی همتای گل

در کسری از یک ثانیه یک جایِ ویران می شود

با احتیاطِ بیشتر لب هایِ خود را رنگ کن

بیرون که می آیی عسل یکباره ارزان می شود

چون دست در مو می کنی، لطفا کمی آرام تر 

از موج گیسوهایِ تو، هر روز طوفان می شود

یک روز می آید که در وصفِ دل آرایی تو

این شعر بازی هایِ من در حدِ دیوان می شود

نازکن، عیبی ندارد، نازنین تر می شوی

با غم این روزهای من عجین تر می شوی

آتشی هستی که وقتی گر بگیری در دلی

از دل آتشفشان هم آتشین تر می شوی

لحظه ی لبخند، مانندِ... شبیهِ.... مثل یک...

وای من ... اصلاً ولش کن... نقطه چین تر می شوی

خنده وقتی روی لب های تو جا خوش می کند

باز هم از آنچه هستی دلنشین تر می شوی

شیک می پوشی و زیبایی فراوان می شود

بین اول های دنیا اولین تر می شوی

گرچه من با نازِ چشمانِ تو ویران می شوم

ناز کن، عیبی ندارد ، نازنین تر می شوی

اَعوذُ مِن همــه ی طعنـه هــای مَسمــومت

و مـِـن تمــامِ کلــک هــایِ فنّــیِ شــومت

و مِـن تمــام نُقوشـی که میکشـی با مَکــر

برای مـن همــه شـب دشمنــانه بر بومــت

اَعـوذُ مِـن بــدی و شــرّ «دوستَـــت دارم»

و خنده هــای به ظاهـر متـین و مغمــومت

و مِن حضــور تو بــا جمله هــای مجنــونی

و آن قیــــافــه ی لیــلا نَمـــای مظلومـت

و در تمـامی وقـتـی که پیـش مَـن هستـی

اَعوذُ مِـن همــه ی فکـرهـــای مـذمـومـت

و مِن هر آنچه که منظور عشوه هایت هست

و مِن نشـانه ی تلــخ و نمــاد و مفهـومــت

و انتـهـای غــزل باز هــم پُـر از احســـاس

اَعوذُ مِن تو جَمیعاً، بـه « عشق معـصومت  ! »

بی تو الفبای غــــزل یعنی، جمــــع ســـی و دو حــــرف تکراری

در بیت هایی خالی و خاموش، سطحی و بی احساس و بازاری

تو ســــوره ی ناب تماشــــایی، تفســـــیر تو کار خــــدایان است

در تو تمــــام آیــه هـــــا جمعــــند، با جلــــوه های ناب دیـــداری 

حتمــــاً خــدا با قــدرت بسـیار، بر بستــــر روی تو بــی تکــــــرار

بالاتر از زیبــــاترین آثـار، آن چشــــــم ها را کـــــرده معمـــــــاری 

در بوسه هــایت رازِ شیـــرینِ مـــرگ آوری پنهــــــان شده شــاید

ماننـــدِ رازِ مخفـــیِ تویِ،  آن قهــــــوه ی معــــــروفِ قاجــــــاری

موهای تو با شیوه ای مخصــوص، از لحـــظه ای که بازشان کردی 

کــــرده تمـــــام شاعــران را سخـــت، درگیـــر فعــــــالیت کـــاری

اکســــیر لبخــــــند تــو را روزی، در استکــــــانی آب اگـــــر ریزنـد

یک جـــرعه از آن می شــــود فـــــوراً، درمانگـــــر انواع بیمـــــاری

بسیار خوش بینانه ، مقـــــداری، شیــــرین شبیهت بوده که فرهـا د

یک عمر شــــــد با دیدن رویــش، در بیســــتون مشغول حجـــاری

 آزادی محــدود و زندان وار، خشــــک و زمخت و تلخ و ماشیـــن وار

 دوریِ تو حـــالی چنیـــن دارد... چون روزهـــــای سخت اجــــباری!