ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺎﻓﺬﺕ ﺍﻋﺠﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟
ﻋﺸﻮﻩ ﺭﺍ ﺣﯿﻦ ﺳﺨﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟

ﺣﻠﻘﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﭼﻮ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻧﺖ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺎﺯﻭﺍﻧﻢ ﻧﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟

ﺁﻥ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﮔﻞ ﺩﻝ ﻣﯽ ﺭﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻧﺴﯿﻢ
ﺩﮐﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟

ﺭﺥ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﺍﯼ ﺷﻪ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﻋﺸﻖ
ﮐﯿﺶ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﺑﯽ ﺭﺥ ﻭ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟

ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﯿﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻝ ﺯﺍﮔﺮﺱ
ﺟﻠﻮﻩ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺸﺮﻕ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟

ﻣﺜﻞ ﺷﺎﻫﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻡ ﺳﺎﻟﻬﺎ
ﺩﺭ ﺧﯿﺎﻝ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟

ﻣﯽ ﺯﺩﯼ ﻋﻤﺪﺍً ﮔﺮﯾﺰﯼ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ
ﺩﺭ ﻏﺰﻟﻬﺎ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﯾﺠﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟

ﺍﯼ ﻋﺴﻞ ﺑﺎﻧﻮ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ
ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﺍ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟

ﺩﺍﺋﻤﺎ شب ها ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﮐﻨﺪﻭﯼ لب هایت ﻋﺴﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﯼ ﺭؤﯾﺎﻫﺎ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ

ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﯾﻪ ﯼ ﭼﺸﻤﺖ ﻏﺰﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

ﻗﺎﺻﺪﮎ ﻫﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺩﺭ ﺣﻖ ﻣﻦ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﮑﺮﺩ

ﺑﻮﺳﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

ﺭﻭﺳﺮﯼ ﺭﺍ ﮐﻢ ﺑﺰﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﺮﻩ ﺍﯼ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ

ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﯿﭻ ﺯﻟﻔﺖ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

ﻣﯽ ﺳﭙﺎﺭﻡ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ

ﺍﺣﺘﻤﺎﻻﺕ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺯ ﻣﺤﺘﻤﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﮐﻬﮑﺸﺎن ها ﻣﯽ ﮐﺸﯽ

ﺭّﺩ ﭘﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﻣﮕﺮ ﺭﻭﯼ ﺯﺣﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

ﺩﯾﺸﺐ ﺁﻭﺍﺯ ﻣؤﺫﻥ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ

ﺑﺎﻧﮓِ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺱ ﺑﯽ ﻣﺤﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

ﮔﺮ ﺑﮕﺮﺩﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﺩﺏ

ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺷﻌﺮ ﻣﺒﺘﺬﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

ﺍﯼ ﻋﺴﻞ ، ﺭﺥ ﺭﺍ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ

ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺎﻟﻨﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺟﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﺩﺭ ﺑﻬﺎرﺍﻥ مثل ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﻣﺖ

ﺗﺎ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﻭ ﭘﺎﯾﮑﻮﺑﯽ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭﺍﺩﺍﺭﻣﺖ

ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﯼ ﺑﺮﮒِ ﮔﻞ ، ﺗُﺮﺩ ﻭ ﻟﻄﯿﻒ ﻭ ﻧﺎﺯﮐﯽ

ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ﺑﻔﺸﺎﺭﻣﺖ

ﺑﺎفه ی زلفت به دست بادهای وحشی است

ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﺧﻮﺷﺒﻮﯼ ﻋﻄﺮﻡ ، ﭘﺲ کجا ﺑﮕﺬﺍﺭﻣﺖ

ﺑﺎ ﺟﻔﺎﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﮐﻒ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ

ﺁﺧﺮ ﺍﯼ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﮐﯽ ﺑﺴﭙﺎﺭﻣﺖ

ﻧﻘﺶ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﺯﺍﯾﻞ ﻧﺸﺪ

ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ کماکان ﺩﺭ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺭﻣﺖ

ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﺎﻝ ﺧﯿﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﻝِ ﺁﺭﺯﻭ

ﺩﺍﺋﻤﺎً ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ ﺁﯾﻢ ، ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﭘﻨﺪﺍﺭﻣﺖ

ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﺭﺥ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭاﯾﻦ ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ

ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺑﺨﺶِ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺸﻤﺎﺭﻣﺖ

ﺑﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻋﺴﻞ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺎﻓﺬﺕ

ﺟﺎﯼ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﯿﺎﻥ ﺻﺤﻦ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭَﻣﺖ

با طلوعی دگر اعجاز نمایی یا نه؟

گره بغض مرا باز نمایی یا نه ؟

به هواداری تو ساز من ای دوست شکست

چنگ بی زمزمه را ساز نمایی یا نه؟

صاحبی نیست که ثابت کند احوال مرا

تو نشانی ز من احراز نمایی یا نه؟

صبح فردا که درآیی به سحر چلچله وار

بی شک و شائبه پرواز نمایی یا نه؟

جذبه ی عشق تو ما را به تماشا بکشاند

همدلی را به من ابراز نمایی یا نه؟

چو ز دروازه ی قرآن به تأمل گذری

دیدن از جلگه ی شیراز نمایی یا نه؟

ای که روشن ز تو شد دامن آفاق سکوت

عاقبت آگهم از راز نمایی یا نه؟

دیگر از در به دری ها به غم آلوده شدم

سوی منزل سفر آغاز نمایی یا نه؟

آن زمانی که به یک نغمه هم آوا بشویم

مثل مرغ سحر آواز نمایی یا نه؟

پیچک سبزم و پیچم بر و بالای تو را

ای عسل در بغلم ناز نمایی یا نه ؟

ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ ﻗﯿﻤﺖ ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺍﺳﺖ

ﺯﯾﺮﺍ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺁﻥ ﺣﺒّﻪ ﯼ ﻗﻨــﺪ ﺍﺳﺖ

ﺩﺭ ﻣﻨـــــﻈﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺑﺮﮒ ﺷﻘـﺎﯾﻖ

ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﮔﻠـﻬﺎﯼ ﻫﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ

ﻣﺤﺼـﻮﻝ ﻣـﺰﺍﺭﻉ ﺯ ﮐـﻨﺎﺭﺕ ﻫﻤﻪ ﺧﺸﮑﯿﺪ

ﮔﻮﯾﺎ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺳﺪ ﮐﺮﺝ ، ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﻨـــﺪ ﺍﺳﺖ

ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﻮﯼ ﻏﻨﭽﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﺗﻮ ﭼﯿﻨــﻢ

ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﺳﻬﻢ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻠﻨــــﺪ ﺍﺳﺖ

ﺑﺎﯾﺪ ﺯ ﻭﻃﻦ ﺩﻝ ﮐﻨﻢ و ﺳـــﻮﯼ ﺗﻮ ﺁﯾﻢ

ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻟﺒﺖ ﻣﺮﻫﻢ ﺩﻟـﻬﺎﯼ ﻧﮋﻧﺪ ﺍﺳﺖ

ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻧﺸﯿﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻬـﺮﺍﻡ

ﺩﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻏﺰﺍﻟﯽ ﺑﻪ ﮐــــﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ

ﻧﺎﺯﻡ ﮐﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺳﯿﺐ ﺗﻮ ﮔــﻮﯾﻨﺪ

ﺍﺯ ﺑﺲ ﻫﻮﺱ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﭘﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ

ﺧﻮﺍﻫـــﻢ ﺯ ﺧـــﺪﺍ ﺗﺎ ﺗﻨﺖ ﺁﺳﯿﺐ ﻧﺒﯿﻨﺪ

ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑـﮕﺮﺩﺩ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﺰﻧﺪ ﺍﺳﺖ

ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻋــﺴﻞ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪﯼ

ﻓــﺮﯾﺎﺩ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻠـﻨﺪ ﺍﺳﺖ