خاتون ِ بهشت ِ ابری! دلتنگ ِ شمالت هستم

بی تاب ِ تو و دریا و باران ِ زلالت هستم

ای برگ ِ مژه رو کرده! چون جنگل ِ لیمو کرده

ببری به کمین خو کرده، با چشم ِ غزالت هستم

با ناز و ادا کبکینه، تا چشمه خرامان سینه

می آیی و من نوشینه، لبریز ِ سفالت هستم

پُر کرده قدح از باده، دل برده و خیلی ساده

می خندی و من افتاده، در گونه ی ِ چالت هستم

بادی که می آید سویت، تا برگ ِ گُل ِ شب بویت

مِه میشوم و بر مویت، چون شالی ِ شالت هستم

قالیچه ی ِ ایوان از تو، چای از تو و قلیان از تو

وا کردن ِ دیوان از تو، نجواگر ِ فالت هستم:

ای شیوه و نازت شیرین! ای چشم و دو ابرو مشکین!

ای قد ِ تو خوش، لب نوشین! محو ِ خط و خالت هستم*

به به! به مبارک بادم، غم آمده و من شادم

از هر دو جهان آزادم، در بند ِ ملالت هستم**

بیداری و خوابت دیدن، تا باغ ِ تو پا ورچیدن

دلخوش به همین دزدیدن، از بوسه ی ِ کالت هستم

مجنون به تو لیلا یا نه، آیا برسد آیا نه؟

من با تو شود "ما" یا نه؟ در جنگ و جدالت هستم

در میزنی انگاری تو، به به! "چه عجب" داری تو

خوشبختی ِ دیداری تو... رویای ِ محالت هستم

آرامم و پُرتشویشم، تنها به تو می اندیشم

وقتی که نباشی پیشم، راضی به خیالت هستم