وقتی که ترکم می کنی ، یک عمر در جا می زنم

روی تمام شیشه ها ، شبها مقّوا می زنم

وقتی کنارم نیستی ، بیزارم از خورشید و ماه

ترکیبی از خاکستری ، بر بوم ِ فردا می زنم

چشمان ِ بی آرایشم ، بعد از تو صادق نیستند

جای خودم ، آیینه را ، وقت تماشا می زنم !

مایوس و بی انگیزه در هر شعر دفنت می کنم

روبانِ مشکی گوشه ی سینی ِ خرما می زنم

گاهی تظاهر می کنم ، دارم خودم را می کُشم

قرص ِ مُسکِّن می خورم ... اصلا رگم را می زنم!

آنقدر شاعر می شوم تا مادرم عاصی شود

آتش به قلبِ خسته و حسّاسِ بابا می زنم

وقتی که ترکم می کنی، من ترکِ دنیا می کنم

یا در خودت غرقم بکن ، یا دل به دریا می زنم !