عاشقی محنت بسیار کشید تا لب دجله، به معشوقه رسید
نشده از گل رویش سیراب که فلک، دسته گلی داد به آب
نازنین، چشم به شط دوخته بود... فارغ از عاشق دلسوخته بود...
دید در روی شط آید به شتاب؛ نوگلی چون گل رویش شاداب!
گفت: به به! چه گل رعنایی است! لایق دست چو من زیبایی است!
حیف از این گل که برد آب اورا کند از منظره، نایاب اورا!
زین سخن، عاشق معشوقه پرست، جست در آب، چو ماهی از شست!
خوانده بود این مثل آن مایۀ ناز که نکویی کن و در آب انداز!
خواست کازاد کند از بندش اسم گل برد و در آب افکندش
گفت رو تا که ز هجرم برهی نام بی مهری، بر من ننهی!
مورد نیکی خاصت کردم از غم خویش، خلاصت کردم
باری آن عاشق بیچاره، چو بط ، دل به دریا زد و افتاد به شط!
دید آبی است فراوان و درست به نشاط آمد و دست از جان شست
دست و پایی زد و گل را بربود سوی دلدارش پرتاب نمود...
گفت: کای آفت جان سنبل تو، ما که رفتیم، بگیر این گل تو!
بکنش زیب سر، ای دلبر من، یاد آبی که گذشت از سر من.....
جز برای دل من بوش مکن عاشق خویش، فراموش مکن....
خود ندانست مگر عاشق ما که ز خوبان، نتوان جست وفا...
عاشقان را همه گر آب برد؛ خوب رویان، همه را، خواب برد.....!
برچسب‌ها: ایرج میرزا