مگر ستاره ی شب ِ سیاه تو نبوده ام!؟

تو ماه من نبوده ای و ماه تو نبوده ام !؟

نبودن و ندیدنت عذاب می دهد مرا

و فکر اینکه عشق دلبخواه تو نبوده ام
 

نشسته شانه ها ی من به پای اشک ها ی تو

مگو که هیچ وقت ، تکیه گاه تو نبوده ام
 

برو ؛ ولی قبول کن ! به باد داده ای مرا

خیال می کنم که در پناه تو نبوده ام
 

مرا رها کن و بگو به هر که دوست داری اش :

بهانه ی قشنگ اشتباه تو نبوده ام !
 

بگو نمی شناسی ام ! بگو ندیده ای مرا !

بگو مسافر غریب راه تو نبوده ام !
 

سکوت کرده ای و شب ، مرا شکسته در خودش

چگونه باورم شود که ماه تو نبوده ام ؟