تاريخ : دوشنبه پانزدهم آذر ۱۳۹۵ | نویسنده : اسماعیل جلیلی
بگیر آنقدر محکم در بغل دلبسته ی خود را
که در بر دارد انگاری ، هلویی ، هسته ی خود را
صلات ظهر هم باشد، شبم آغاز خواهد شد
به محض اینکه می بندی دو چشم خسته ی خود را
شدم چون آینه محو وجود بی مثال تو
بیا در من ببین شخصیت بر جسته ی خود را
تمام عمر مثل سایه دنبال خودم بودم
چطور از من جدا کردی من وابسته ی خود را؟
گره روی گره افتاده ، واکن اخم هایت را
نکش در هم ، دو ابروی به هم پیوسته ی خود را
به دنیا ظلم کن اما نه با من که خودی هستم
که چاقو می برد هر چیزی الا دسته ی خود را
برچسب‌ها: جواد منفرد