معاهده ی ما
ترکمنچای نبود
عهد ساده ی نوشیدن چای بود
در عصرهایی که حسابش از تاریخ معاصر جداست .
هرچند خورشید همیشه به دامان غرب پناهنده میشود
اما روشنایی خانه
چشمان تو و گردسوزی ساده بود
که شب را به صبح میرساند .
کاغذهای کاهی
نه اعلانهای شهربانی نه اعلامیه های مجازات بود
کاغذهای کاهی فرصت اندکی بود برای نوشتن، دوست داشتن و نوشتن دوستت دارم .
خورشید ملاک تمدن نبود
وقتی سایه روشن پیراهن تو مرزهای شرق و غرب را معین میکرد
کشف حجاب
نه به ضرب و زور و دستور شاه
که تواقفی دوجانبه بود بین آرمانگرایی من و سست عنصری دکمه های پیراهنت
که زود وا دادند
و دست تو را رو کردند
و این سقف خواسته های من بود
همین شد که بعد از تو هیچ نسلی به کف خیابان و کف خواسته هاش تن نمیدهد
خون در کف خیابان
خون در کف اتاق
خون در کف حمام
و خون روی تخت
ما و خانه و خیابان با هم به بلوغ رسیدیم
از آن بحبوحه ی تاریخی سالها گذشته است
فصلها آنقدر رفتند
که بهار عربی رسید
بهار عربی یعنی ربیع
و اینجا ربیع یعنی گلاب
و گلاب یعنی فاتحه
و فاتحه این شعر
و فاتحه این معاهده خوانده شده است
با عملیات انتحاری من برای حفظ تو در این جمله در این برهه
اما تو رفته ای
تو رفته ای
و بحران نوشیدن چای بی تو در این خانه
مهمترین بحران خاورمیانه است و
این احمقها هنوز سر نفت میجنگند
پوریا عالمی
برچسب‌ها: احساسی