تنهایی ام را با تو قسمت می کنم ،سهم کمی نیست

گسترده تر از عالم تنهایی من ،عالمی نیست

غم ، آنقدر دارم ،که می خواهم تمام فصلها را

بر سفره ی رنگین خود بنشانمت ، بنشین غمی نیست

حوای من ، بر من مگیر این خودستانی را ،که بی شک

تنهاتر از من در زمین و آسمانت آدمی نیست

آیینه ام را ، بر دهان تک تک یاران گرفتم

تا روشنم شد : در میان مردگانم همدمی نیست

همواره چون من نه ! فقط یک لحظه خوب من ، بیندیش

لبریزی از گفتن ، ولی در هیچ سویت محرمی نیست

من قصد نفی بازی گل را و باران را ندارم

شاید برای من که همزاد کویرم ، شبنمی نیست

شاید به زخم من ، که می پوشم ز چشم شهر، آن را

دردستهای بی نهایت مهربانش مرهمی نیست

شاید و یا شاید هزاران شاید دیگر ، اگرچه

اینک به گوش انتظارم جز صدای مبهمی نیست