گویند روزی حضرت خیام بساط عیش و مستی گسترده بود و مشغول صفا .

ناگهان بادی آمد و جام می او را انداخت و شکست . 

خیام نگاهی به آسمان کرد و گفت:

ابریق   مرا    شکستی     ،      ربی                                    

بر من  در   عیش را  ببستی      ربی

من   می   خورم و  تو میکنی بد مستی ؟!

خاکم به دهن  ،  مگر تو مستی  ربی ؟!

ناگهان صورتش سیاه شد . باز رو به آسمان کرد و گفت:

ناکرده گنه در این جهان کیست    بگو    ؟                            

آن کس که گنه نکرد ، چون زیست  بگو  ؟

من بد کنم و  تو بد    مکافات    دهی

پس  فرق میان من و تو چیست   بگو ؟!

صورتش دوباره سفید شد .

اینجا بود که از خداوند خواست که او را نزد خودش ببرد و سرش

را بر زمین گذاشت و بمرد !!