توی آغوشت که بودم لحظه ها بی وزن بود

کودکانه ، از نگاهت آسمان می خواستم

خواب می رفتم کنارت با تمام ترسهام

از تو در کابوس هایم قهرمان می خواستم !

روزها آرام از تقویم من رد می شدند

بوسه می زد عشق بر سلولهای مرده ام

سرنوشتم را درون قصه ها و شعرها

فارغ از ابعاد بی رحم زمان می خواستم

لحن مرموز خدا در عشق بازی هایمان

روح عریان مرا در اختیارت می گذاشت

می شدی نزدیک وُ من از شدّت دلضربه ها

داشتم می مردم ، از چشمت امان می خواستم

آه ای ويرانه ی باغ تخیّل های من

ای نگاهت یاس غمناک و غريب آسمان

من تو را در ابتدای درک هستی ِ زمین

با همین دستان سرد و ناتوان می خواستم *

خوب می فهمم تو را ، این گریه هایم شاهد است

دوستت دارم ولی باید فراموشت کنم

می سپارم بار غمها را به آغوش خدا

او که می داند کسی را آنچنان می خواستم